Συνέντευξη στους Λευτέρη Ττάκκα, Σταύρο Πιερουλλή και Αδάμο Σπανάσιη

Είναι από τους μεγαλύτερους αθλητές που έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στην Κύπρο. Έχει σηκώσει το Ευρωμπάσκετ, έχει αγωνιστεί σε μεγάλες ομάδες σε Ελλάδα και εξωτερικό – όπως ΑΕΚ Αθηνών, Μπαρτσελόνα, Σιένα και Εφές – κατακτώντας πολλά τρόπαια. Στην Κύπρο ήρθε το 2013 για να αγωνιστεί στην ΑΕΚ Λάρνακας με την οποία… γεύτηκε τη χαρά του πρωταθλήματος. Δύο χρόνια μετά, λίγο πριν τερματίσει την σπουδαία καριέρα του, έκανε ακόμα ένα πέρασμα από το νησί, φορώντας αυτή τη φορά τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ. 

NAsportscy.com: Εδώ μαθαίνεις όλα τα αθλητικά νέα της Αμμοχώστου!

Τον τελευταίο χρόνο βρίσκεται στο Παραλίμνι κάνοντας τα πρώτα του βήματα ως προπονητής και ήδη έχει καταφέρει σε μικρό χρονικό διάστημα να παράξει σημαντικό έργο, αφήνοντας παράλληλα υποσχέσεις για το μέλλον.

Ο λόγος για τον Μιχάλη Κακιούζη, προπονητή της Ένωσης, ο οποίος μας υποδέχθηκε στο “παλατάκι” και μας μίλησε για πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα, σε μια εφ΄ όλης της ύλης συνέντευξη.

*Να σημειώσουμε ότι η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε 25 Σεπτεμβρίου.

Δεύτερη χρονιά στο Παραλίμνι. Ποιες οι εντυπώσεις σου από την πόλη και την ομάδα;

Αν δεν μου άρεσε το κλίμα δεν θα ήμουνα εδώ και δεύτερη χρονιά. Εντάξει, θεωρώ ότι είμαι στο σπίτι μου στην Ελλάδα.

Όσον αφορά την ομάδα, νομίζω ότι πέρσι έδειξε κάποια θετικά στοιχεία, βάλαμε κάποιες βάσεις ώστε να γίνουμε καλύτεροι φέτος και πάνω σε αυτές τις βάσεις εργαζόμαστε σκληρά. Θεωρώ ότι αν συνεχίσουνε τα παιδιά να δουλεύουν όπως δουλεύουν μέσα στο γήπεδο, έχουμε μεγάλες πιθανότητες να πάμε καλύτερα από ό,τι πήγαμε πέρσι.

 Ήρθες στην Κύπρο το 2013 και το 2015 ως καλαθοσφαιριστής σε ΑΕΚ και ΑΠΟΕΛ αντίστοιχα. Μάλιστα μάλιστα το 2013 στέφθηκες και πρωταθλητής. Πέντε χρόνια μετά θεωρείς πως έχει υπάρξει πρόοδος στο Κυπριακό μπάσκετ;

Υπήρξε μια κάμψη και νομίζω τώρα πάλι υπάρχει μία διαδικασία στο να μπουν οι Κύπριοι παίκτες στο άθλημα, να είναι πιο ενεργοί από ότι ήταν τα προηγούμενα χρόνια.

Σημαντικό είναι αυτό που έκανε ο Κεραυνός. Κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία του να πάει στους ομίλους του Champions League και είναι πάρα πολύ σημαντικό. Είναι μια αφετηρία ώστε το Κυπριακό μπάσκετ από αυτή την επιτυχία να μπορέσει να χτίσει, να μην είναι μια φωτοβολίδα, αλλά να είναι η βάση ώστε να υπάρξουν και άλλες ομάδες με αξιοσημείωτες επιτυχίες στην Ευρώπη.

Ο κύριος Παπαέλληνας είναι παράδειγμα όχι μόνο για το Κυπριακό μπάσκετ αλλά και για πολλές ομάδες στην Ελλάδα και εμείς εδώ στην ομάδα, για να επανέλθουμε πάλι στα δικά μας, όλοι οι άνθρωποι που αποτελούν την ομάδα έχουνε μεράκι και αγαπούν την ομάδα. Φέτος είμαστε πάρα πολύ τυχεροί γιατί έχουμε χορηγό την Remedica, καθώς θα μας βοηθήσει, στην δύσκολη αυτή περίοδο για όλους.

Είναι πολύ σημαντικό για εμάς να έχουμε ανθρώπους, που στηρίζουν ομάδα και έτσι μπορούμε και εμείς να κάνουμε τη δουλειά μας πολύ πιο εύκολα.

Αν εξαιρέσουμε τις δυο μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο πρωταθλήματα;

Δεν ξέρω φέτος πως θα είναι, θεωρητικά υπάρχει. Τα τελευταία δύο τρία χρόνια έχει κάνει άλματα μπροστά Κυπριακό μπάσκετ.

Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, είναι ομάδες που παίζουν στην Ευρωλίγκα, τα μπάτζετ και οι αγωνιστικές ταχύτητες διαφέρουν, όμως και η ΑΕΚ έχει βάλει τα θεμέλια για πιο υποσχόμενες πορείες στην Ευρώπη, αλλά και ο Προμηθέας.

Σημαντικός παράγοντας για να βελτιώνονται όλες οι ομάδες και κατ’ επέκταση το ίδιο το άθλημα, είναι να έχεις δικό σου γήπεδο. Επειδή ήξερα την ιστορία της ΕΝΠ, η ομάδα έπαιζε περίπου μισή ώρα από εδώ, στο Αυγόρου. Ούτε προπονήσεις, ούτε γήπεδα, ούτε μπορούσε η ομάδα να οργανωθεί κανονικά. Τώρα όμως έχουμε το δικό μας γήπεδο και είναι πολύ σημαντικό να είμαστε εδώ πέρα να κάνουμε αυτά που πρέπει να κάνουμε, χωρίς να ταλαιπωρούμαστε από τις αποστάσεις.

Στην Ελλάδα υπήρχε ανέκαθεν μπασκετική παιδεία, βγάζοντας πάρα πολλούς σπουδαίους καλαθοσφαιριστές, που έχουν κάνει μεγάλες καριερες. Τι χρειάζεται η Κύπρος για να φτάσει σε ένα – όχι στο ίδιο επίπεδο, θα ήταν ουτοπικό –  αλλά τουλάχιστον σε ένα καλό επίπεδο; Να προτιμούν δηλαδή οι νεαροί αντί να πηγαίνουν σε ακαδημίες ποδοσφαίρου  να κατεβαίνουν σε ακαδημίες μπάσκετ;

Αυτό νομίζω είναι ό,τι θέλει ο καθένας. Δηλαδή αν κάποιος θέλει να παίζει ποδόσφαιρο θα παίξει ποδόσφαιρο. Αν θέλει να παίζει βόλεϊ θα παίξει βόλεϊ.

Ένας νεαρός δεν επηρεάζεται και από τον περίγυρο του όμως;

Ο περίγυρος είναι τα πάντα. Ξέρεις οι γονείς είναι αυτοί που επηρεάζουν πάντα τα παιδιά. Βλέπεις και την διαφορά των χορηγιών που υπάρχουν σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, η οποία είναι τεράστια.

Οι επιτυχίες, όπως αυτή του Κεραυνού ίσως βοηθήσουν να υπάρξει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση από την πλευρά της Πολιτείας όσο αφορά την καλαθόσφαιρα στην Κύπρο. Αυτό που χρειάζεται παραπάνω είναι να βλέπεις πάντα την κορυφή της πυραμίδας. Στο Παραλίμνι, οι ακαδημίες είναι υπό τις οδηγίες του Τρισόκκα, υπάρχουν παιδιά που τους ελκύει η παρουσία του, είναι πάρα πολύ σημαντικό στο οικοδόμημα της κάθε ομάδας να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν προσφέρει στο κυπριακό μπάσκετ.

Όντως γίνεται πολύ καλή δουλειά στις ακαδημίες τα τελευταία χρόνια. Έχεις εντοπίσει νεαρούς νέους παίκτες που να μπορούν να αποτελέσουν την ραχοκοκαλιά της Ένωσης; Η ακόμα και της εθνικής;

Φέτος υπάρχουν παιδιά που έρχονται από τις ακαδημίες αλλά χρειάζονται δουλειά. Είναι τελείως διαφορετικό να είσαι στο παιδικό ή στο εφηβικό και ξαφνικά να ανταγωνίζεσαι με παιδιά τα οποία είναι 25, 30, 35 άλλη δύναμη και άλλη ταχύτητα. Χρειάζεται μια περίοδος προσαρμογής, αλλά κανένας καλός δεν χάνεται ποτέ!

Και εγώ σαν προπονητής, πρέπει να είμαι χαζός να μην βάζω ένα καλό παίχτη να παίξει, βοηθώντας έτσι την ομάδα να κερδίσει το παιχνίδι. Η δουλειά που γίνεται στις ακαδημίες -φέτος είμαι πιο ενεργός στις ακαδημίες- είναι πάρα πολύ καλή. Όλο το team της Ένωσης δουλεύει σε υψηλό επίπεδο, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Από ό,τι μαθαίνω, βλέπω και ακούω, τα παιδιά και οι γονείς δεν έχουν κανένα παράπονο, είναι ικανοποιημένοι με αυτά που τους προσφέρει ο σύλλογος.

Φέτος οι ομάδες δικαιούνται μόνο 3 ξένους καλαθοσφαιριστές. Πως κρίνετε αυτή την απόφαση;

Είχα ζήσει κάτι παρόμοιο στην Κωνσταντινούπολη, όταν έπαιζα στην Αναντολού Εφές, όπου στην πεντάδα έπρεπε να παίζουν δύο Τούρκοι στην πεντάδα. Από την μία είναι καλό γιατί δίνεις το δικαίωμα στον γηγενή παίχτη να έχει χρόνο συμμετοχής περισσότερο από όσο θα είχε αν ήταν μόνο 10 ξένοι, από την άλλη όμως υπάρχει και η παγίδα που οι γηγενείς παίκτες σου λένε ότι «Έχω μια σίγουρη θέση στην ομάδα δεν πρόκειται να δουλέψω πολύ» και είναι τελείως διαφορετικό.

Φέτος έχουν έρθει δύο Αμερικανοί παίκτες των οποίων τα στατιστικά ομολογουμένως είναι πολύ καλά. Με δεδομένο το γεγονός ότι μόνο δύο ξένους δικαιούται κάθε ομάδα, δεν περιορίζει πάρα πολύ τους προπονητές; Δηλαδή τους κάνει να μην έχουν την πολυτέλεια του λάθους στην επιλογή παικτών.

Αυτό δεν μπορείς να το ξέρεις. Αυτό βγαίνει στο παιχνίδι, βγαίνει στη σεζόν. Μπορεί άλλο να έχεις δει, άλλο να φαντάζεσαι στο παιχνίδι και στη διάρκεια να μην ταιριάξει στην ομάδα. Δεν είναι μόνο οι ξένοι, εδώ πέρα, πέρσι και φέτος, έχουμε πάρει παιδιά, όπως είναι ο Κουμής, ο Πυρίλλης, ο Χαραλάμπους κ.α.

Υπάρχουν παιδιά τα οποία έχουν καταλάβει τη νοοτροπία τη δικιά μου και τη φιλοσοφία. Κατάλαβαν ότι δεν ερχόμαστε εδώ για να περάσουμε την ώρα μας. Ο Μιχάλης (σ.σ Κουμής) είναι πάρα πολύ σημαντικός, νομίζω ότι είναι ένα παιδί το οποίο έχει τα προσόντα και τη δυνατότητα να πάει ψηλά. Δεν ξέρω για ποιο λόγο τα προηγούμενα χρονιά δεν του δινόταν η ευκαιρία. Νομίζω ότι οι Κύπριοι είναι αυτοί που θα κάνουν τη διαφορά φέτος, το είδαμε και στον Κεραυνό.

Αρα σε περίπτωση που δεν αποδώσουν οι ξένοι, μπορεί η ομάδα να στηριχτεί στους Κύπριους;

Αυτός είναι και ο σκοπός των τριών ξένων, ώστε οι Κύπριοι να στηρίξουνε τις ομάδες. Και εμείς θα προσπαθήσουμε από την πλευρά μας, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε τους Κύπριους, αλλά και τους Αμερικανούς που έχουν έρθει στην ομάδα, να προσαρμοστούν πιο γρήγορα και να δώσουν αυτά που περιμένουμε. Τώρα τι θα γίνει στο μέλλον δεν το ξέρει κανένας.

Ποιοι είναι οι στόχοι της ομάδας φέτος;

Θεωρώ ότι αν μπούμε σε μια διαδικασία να μιλήσουμε με τον πρόεδρο, τον κ. Νικολέττο, θα σου πει διάφορα (γέλια) και κατανοητό γιατί πιστεύει πολύ στην ομάδα. Εμένα πάντα σαν Μιχάλης, στόχος μου ήταν το πρωτάθλημα. Το αν θα πάρεις το πρωτάθλημα η το κύπελλο είναι άλλη διαδικασία, αλλά όταν μάθεις να δουλεύεις και μέσα στο γήπεδο και εκτός γηπέδου σε αυτό το κομμάτι, τότε νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου να γίνει κάτι καλό.

Να μην ξεχνάμε ότι πριν από δύο χρόνια η ομάδα ήταν στην τελευταία θέση της βαθμολογίας. Έχουνε γίνει πάρα πολλές αλλαγές, το γήπεδο είναι πάρα πολύ σημαντικό, τα άτομα που υπάρχουν στην ομάδα είναι πολύ κοντά μας, είμαστε μια δεμένη οικογένεια. Νιώθω πάρα πολύ ανετά και έχουμε πολύ καλές σχέσεις και μέσα και έξω από το γήπεδο, χωρίς να παρεμβαίνει κάποιος στη δουλειά του άλλου, είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό.

Ο κόσμος έχει στηρίξει την προσπάθεια  πέρσι γεμίζοντας το γήπεδο σε κάθε ματς σχεδόν.

Νομίζω ήμασταν το γήπεδο με το περισσότερο κόσμο. Αυτό τα λέει όλα και ευχαριστούμε πολύ τον κόσμο της ομάδας!

Εξάλλου το όνομά σου κάνει γκελ στον κόσμο στο Παραλίμνι…

Εντάξει εγώ δεν το βλέπω, δεν το έχω βάλει στο μυαλό μου.

Τι μπορεί να περιμένει ο κόσμος; Δηλαδή λείπει πολύ ένα τρόπαιο. Η αλήθεια είναι αυτή. Ειναι εφικτός ο στόχος του κυπέλλου;

Θέλεις και τύχη σε όλα. Δεν είναι τόσο απλό. Μπορεί στο παιχνίδι να κληρωθείς να παίξεις, λέω εγώ τώρα, με τον Κεραυνό. Οπότε αυτό κάνει τη δουλειά πάρα πολύ δύσκολη. Το Κύπελλο σαφώς είναι πιο εφικτός στόχος για όλες τις ομάδες γιατί μιλάμε για ένα παιχνίδι ή για δυο παιχνίδια, ενώ το πρωτάθλημα είναι διαφορετικό.

Εμένα επειδή, σου ξαναλέω, μου αρέσει να κάνω πρωταθλητισμό και θέλω να δημιουργήσω μια βάση, ώστε η ομάδα να συνεχίσει να δουλεύει σε αυτό το επίπεδο. Αυτός είναι ο σκοπός. Και δουλεύοντας σε αυτό το επίπεδο είναι θέμα χρόνου ώστε να γίνει και αυτό. Μακάρι να γίνει φέτος, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα γίνει στα επόμενα χρόνια, είτε είμαι εδώ είτε όχι.

Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι;

Προσωπικοί μου στόχοι; Να πάρω την Ευρωλίγκα. Το λέω συνέχεια.

Ένα σχόλιο για την ευρωλίγκα θα ήθελα. Για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό κυρίως.

Καταρχήν, είναι πάρα πολύ νωρίς. Οι ομάδες είναι καινούργιες όλες, ο Παναθηναϊκός πιο καινούργια ομάδα από τον Ολυμπιακό, τελείως διαφορετική. Θέλει υπομονή, είναι μια πολύ μεγάλη σεζόν, μια ιδιαίτερη σεζόν για όλους. Δεν θα επιτρέπεται να πηγαίνει κόσμος στα γήπεδα. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τα παιχνίδια και τον κορονοϊό. Οι ομάδες θα χάσουν τη δυναμική της έδρας, κυρίως οι δύο Ελληνικές, οι οποίες παίρνουν δύναμη από τον κόσμο τους. Είναι πάρα πολύ σημαντικά όλα αυτά που υπάρχουν και δεν ξέρω πως θα ανταπεξέλθουν οι ομάδες.

Ο ΠΑΟ έχει μπροστά του μια πολύ μεγάλη σεζόν με πολύ δύσκολα παιχνίδια. Καινούργιοι παίκτες, καινούργιος προπονητής, άλλη φιλοσοφία, οι καλαθοσφαιριστές του Παναθηναϊκού πρέπει να μπουν στη διαδικασία να μάθουν ο ένας τον άλλο.

Ο Ολυμπιακός νομίζω είναι πιο εύκολο γιατί υπάρχει ο κορμός, ο προπονητής Μπαρτζώκας μπορεί να ήρθε πέρσι για ένα ενάμιση μηνά, αλλά ήταν στην ομάδα χρόνια, ξέρει τα αποδυτήρια, το κλίμα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ο Σλούκας που ήρθε καινούργια μεταγραφή είναι παιδί του Ολυμπιακού οπότε και αυτός ξέρει, δεν είναι δύσκολο για αυτόν να προσαρμοστεί στην ομάδα, νομίζω ότι ο ολυμπιακός είναι σε καλύτερη μοίρα όσον αφορά την χημεία και την ετοιμότητα. Βέβαια όλα εξαρτώνται από το πως θα παρουσιαστούν στο παιχνίδι. Εκεί φαίνονται όλα.

Κεφάλαιο Ζάκης

Ο Ζάκης, θεωρώ ότι αποτελεί κορυφαίο παράδειγμα αθλητή, όχι μόνο για το μπάσκετ (η ποιότητά του εξάλλου είναι δεδομένη), αλλά γενικά. Συνδυάζει την προσωπική του ζωή, την οικογένειά του, και το μπάσκετ άψογα. Είναι εδώ 100%!

-Θέλω να πω, επίσης, ότι θεωρώ πως ήταν τρομερή αδικία πέρσι που δεν τον κάλεσαν στην Εθνική ομάδα. Με το πρωτάθλημα που έκανε το θεωρούσα αδιανόητο να μην τον καλέσουν. Με βάση την αγωνιστική του εικόνα άξιζε να είναι στην εθνική ομάδα.

Στεναχωρήθηκε;

Στεναχωρήθηκα εγώ βασικά που τον έβλεπα. Ο Ζάκης από την πλευρά του το καταλαβαίνει. Ξέρω πως είναι να θέλεις να παίξεις στην Εθνική ομάδα. ΟΚ, δίνεις την ευκαιρία στους νέους να παίξουν, αλλά κοιτάς και το αγωνιστικό σου κομμάτι. Και όταν ένα παιδί παίζει 100%, είναι σούπερ στα παιχνίδια, η ομάδα του πρωταγωνιστεί και το βλέπεις, νομίζω είναι άδικο να μην τον καλέσει η εθνική ομάδα.

ΈΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΜΟΥ ΟΝΕΙΡΟ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Τι είναι αυτό που σου έχει μείνει από το Ευρωπαϊκό; Η πιο δυνατή στιγμή;

Το Ευρωπαϊκό! Μου ‘χουν μείνει όλα! Εντάξει δεν υπάρχει… Ένιωθα τόσο περήφανος για αυτό που καταφέραμε! Ένα παιδικό μου όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ γιατί βλέπαμε το έπος του 87΄. Και λέγαμε ότι και εμείς θέλουμε να πάρουμε το Ευρωμπάσκετ. Σκέψου μετά από πόσα χρόνια να είσαι εσύ αυτός που θα σηκώσει το κύπελλο!

Ήσασταν η γενιά που γαλουχήθηκε από την εποχή του Γκάλη…

-Μα ήταν ο λόγος που ξεκινήσαμε. Ήταν αυτό το όνειρο που έχεις μικρός, και λες ότι θέλω κάποια στιγμή να παίξω στην εθνική ομάδα και να κερδίσω το Ευρωμπάσκετ, όπως το έκανε ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και όλοι αυτοί και ξαφνικά το κάνεις. Πόσο σημαντικό ήταν για μένα! Τρομερή εμπειρία. Ήταν νομίζω μάθημα ζωής για όλους μας.

Αν εξαιρέσεις το Ευρωμπάσκετ, ποιον τίτλο από την καριέρα σου ξεχωρίζεις;

Το Ευρωμπάσκετ είναι νούμερο ένα δεν αλλάζει ποτέ! Νομίζω δύο τίτλους είναι που ξεχωρίζω. Το ένα είναι το πρωτάθλημα στην ΑΕΚ και το δεύτερο ήταν το πρωτάθλημα στη Σιένα, καθώς ήταν το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της ομάδας και μιλάμε για μια πόλη με 80 με 100 χιλιάδες κατοίκους. Φαντάσου πόσο σημαντικό ήταν να πάρει το πρωτάθλημα η ομάδα. Ήταν και για μένα η πρώτη φορά που ήμουν εκτός Ελλάδας και πραγματικά, άμα με ρωτήσει κάποιος “που θα ήθελες να μείνεις μόνιμα αν είχε την ευκαιρία;” λέω Σιένα, πάντα!

Όχι Βαρκελώνη;

Μου αρέσει πιο πολύ. Μιλάω Ισπανικά και Ιταλικά κανονικά όπως τα Ελληνικά. Οι Ισπανοί νομίζω πως είναι πιο κοντά στους Έλληνες. Αλλά η Σιένα ήταν για μένα κάτι τρομερό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την πόλη που ήταν μες το πράσινο, τον κόσμο, το γήπεδο, την επαρχία…

Πάμε στα πιο δύσκολα. Ποιοί είναι για σένα οι τρεις σπουδαιότεροι Έλληνες καλαθοσφαιριστές στην ιστορία;

Στην ιστορία του μπάσκετ είναι λάθος. Δεν θα πεις τον Γκάλη; Δεν θα πεις το Γιαννάκη; Δεν θα πεις το Θοδωρή (σ.σ Παπαλουκά); Δεν θα πεις τον Δημήτρη (σ.σ Διαμαντίδη); Δεν θα πεις το Βασίλη (σ.σ Σπανούλη); Δηλαδή πες μου εσύ, εσύ ποιους δεν θα πεις;

Θα έλεγα σίγουρα Γκάλη, Διαμαντίδη και Σπανούλη

Είναι άδικο όμως και για τον Γιαννάκη και για τον Παπαλουκά και οι καριέρες που έχουνε κάνει και αυτά που έχουνε προσφέρει και για τον Παπαδόπουλο και για τον Ντικούδη και για τον Φώτση και για τον Ζήση και για τον Φάνη (σ.σ Χριστοδούλου) και για το Φασούλα και για πολλούς άλλους ακόμα, οι οποίοι έχουν προσφέρει απίστευτα πράγματα στον Ελληνικό αθλητισμό και το μπάσκετ. Άσ΄το, δεν έχει σημασία. Πρέπει να νιώθουμε περήφανοι για τη χώρα μας που έχει βγάλει σπουδαίους αθλητές και συνεχίζει να βγάζει και όχι μόνο στο μπάσκετ, γενικά.

Μια και μιλάμε για το μπάσκετ, έχουμε την τύχη να διαθέτουμε τον καλύτερο παίχτη του κόσμου αυτή τη στιγμή (σ.σ Γιάννης Αντετοκούνμπο) και είναι η βάση για τα επόμενα χρόνια. Ξέρω ότι σαν λαός είμαστε ανυπόμονοι και θέλουμε πάντα να κερδίζουμε, αυτή είναι η κληρονομιά που έχουμε όλοι μας.

Δηλαδή η κληρονομιά που άφησε η Εθνική ομάδα το 1987  ήταν ότι “πρέπει” πάντα να είσαι στην τετράδα. Η δικιά μας η φουρνιά αυτό το πράγμα είχε να αντιμετωπίσει. Αυτό είναι που σκοτώνει τις εθνικές ομάδες, ότι αν δεν πάνε στους “4” είναι αποτυχία. Δεν είναι ότι απλά θέλουμε να πάμε να παίξουμε σε μια τελική φάση, εμείς θέλουμε να είμαστε στην τετράδα και αν είμαστε τετράδα και δεν πάρουμε μετάλλιο, είναι πάλι αποτυχία! Αυτό είναι μια κληρονομιά, είναι μια πίεση, αλλά όταν κάνεις πρωταθλητισμό αυτή η πίεση υπάρχει στη ζωή σου πάντα.

Επειδή αναφέρθηκες στον Γιάννη θέλω να ρωτήσω και κάτι τελευταίο: Ένας προπονητής ο οποίος διαθέτει έναν τόσο σπουδαίο παίκτη, όπως ο Αντετοκούνμπο, ο οποίος κάνει τα πάντα στο γήπεδο, αλλά δεν έχει το σουτ, δεν τον βάζει να κάνει δυο χιλιάδες σουτ την ημέρα;

Προφανώς το κάνει, έχει βελτιώσει το σουτ του, είναι άλλο κομμάτι του παιχνιδιού όμως. Έχει το ταλέντο και τον χρόνο να το βελτιώσει. Εξαρτάται από αυτόν. Μακάρι όμως να συνεχίσει έτσι όπως πηγαίνει. Ένα παιδί το οποίο ξεκίνησε από το μηδέν και τα τελευταία τρία τέσσερα χρόνια που είναι στο ΝΒΑ έχει νούμερα τρομακτικά, δηλαδή πλέον θεωρούμε δεδομένο ότι ο Γιάννης πρέπει να βγαίνει MVP κι αυτό από μόνο του δείχνει πόσο σπουδαίος αθλητής είναι!