Από συγκινητική μέχρι και συγκλονιστική είναι η επιστολή γυναίκας που έχασε τη μητέρα της, η οποία προσεβλήθη από κορωνοϊό ενώ έπασχε και από καρκίνο, αφού αναδεικνύει τη μοναξιά και την αίσθηση της εγκατάλειψης που βιώνουν οι ίδιοι οι ασθενείς, αλλά και τα συναισθήματα των παιδιών που δεν μπορούν καν να κρατήσουν το χέρι της μάνας που τους γέννησε ή να της πουν ένα τελευταίο «σ’ αγαπώ» από κοντά. 

Η επιστολή απευθύνεται προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και φέρει τον τίτλο «Η Μητέρα μας απεβίωσε χωρίς να την αποχαιρετήσουμε …».

Ανάμεσα σε άλλα, στην επιστολή αναφέρονται και τα εξής: «Όταν ο άνθρωπος φύγει δεν υπάρχει επιστροφή. Δεν μπορείς να του ζητήσεις συγγνώμη, δεν μπορείς να επανορθώσεις, δεν μπορείς να του δώσεις απλόχερα όσα συναισθήματα του στέρησες. Κάνετε κάτι. Σας ικετεύουμε να μην φύγει κανένας άλλος άνθρωπος μόνος του. Να μην νιώσει καμιά άλλη οικογένεια αυτό τον αγιάτρευτο πόνο που έχει νιώσει η δική μας οικογένεια και δυστυχώς τον έχουν νιώσει πολλές οικογένειες».

Μέσω της επιστολής αναγνωρίζεται ο αγώνας που δίνουν οι λειτουργοί της υγείας αλλά καυτηριάζονται και τα μέτρα που ισχύουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Παράλληλα, υποβάλλονται και εισηγήσεις ως προς το πως θα μπορούσε η, έτσι κι αλλιώς, τραγική κατάσταση να μετριαστεί με στοιχειώδη επαφή των συγγενών με τους ασθενείς τους που βλέπουν τη ζωή χάνεται μέρα με τη μέρα.

Ανάμεσα στα μέτρα που εισηγείται στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας η θυγατέρα της εκλιπούσας, περιλαμβάνονται και τα ακόλουθα:

• Θα μπορούσε να υπάρχει υπεύθυνος επικοινωνίας να βοηθάει για τηλεφωνικές κλήσεις, βιντεοκλήσεις, να βοηθά τους ανθρώπους που δεν μπορούν να χειριστούν την τεχνολογία. 

• Θα μπορούσε να επισκεπτόμαστε τους ανθρώπους μας με φειδώ, ντυμένοι όπως το προσωπικό κρατώντας αρχείο επισκεπτηρίου.

• Θα μπορούσαν να υπήρχαν ειδικά διαμορφωμένοι χώροι με τζάμια που να επιτρέπουν έστω την οπτική επαφή, κάτι ανάλογο με τη μονάδα των νεογνών.

• Θα μπορούσε ο ασθενής να μεταφέρεται σε ειδικό χώρο για να τον αποχαιρετίσει ο δικός του άνθρωπος.

• Θα μπορούσε να απαιτείτο ταχεία εξέταση ανίχνευσης αντιγόνου του ιού με αρνητικό αποτέλεσμα. 

«Την αναγκάσατε να φύγει μόνη της»

«Στις… απεβίωσε η αγαπημένη μας μητέρα… αφήνοντας την τελευταία της πνοή στο Νοσοκομείο Αμμοχώστου. Η Βασίλισσα μας, γιατί έτσι την είχαμε και έτσι της άξιζε να την έχουμε, χτυπήθηκε από καρκίνο πριν από δύο χρόνια. Αντιμετωπίσαμε το γεγονός αυτό όλη η οικογένεια ενωμένη. Ποτέ δεν παραπονέθηκε. Έκανε τον πόνο χαμόγελο με την απίστευτη δύναμη που της έδινε η ιδιότητα της μάνας. Περνούσε τις θεραπείες της καρτερικά με μία δύναμη που έπαιρνε από την αγάπη και τη φροντίδα των αγαπημένων της. Δεν παράκουε τις οδηγίες των γιατρών της, οι οποίοι ήταν όλοι πάντα ανθρώπινοι σε όλα τα τμήματα που έτυχε νοσηλείας. …Αναγκάσατε τη μητέρα μας στα τελευταία της, εκεί που είχε περισσότερη ανάγκη τον καθένα μας, να είναι μόνη της. Δεν επιτρεπόταν η αγκαλιά, το φιλί, το χάδι, ούτε καν η παρουσία. Αναγκάσατε έναν άνθρωπο που όλη του τη ζωή προσπαθούσε για το καλύτερο για την οικογένειά της και την κοινωνία γενικά, στη μοναξιά. Με μία ταμπέλα για την προστασία της Δημόσιας Υγείας. Όταν μας έπαιρνε κάποιος νοσηλευτής και πέστε μου τι θα έπρεπε να της πούμε όταν μας ρωτούσε: “Πότε θα έρθετε; Μα γιατί χαθήκατε; Πάθατε κάτι; Έγινε κάτι; Πέστε μου”. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι είχε προσβληθεί από τον κορωνοϊό. Είτε από το νοσοκομείο Κυπερούντας είτε από το νοσοκομείο της Λεμεσού που πήγε για αξονικό. Οι ιατροί, οι νοσηλευτές δίπλα της, ανθρώπινα. Όλο το προσωπικό υπέρβαλλε τον εαυτό του. Δεν μπορούσαν να αντικαταστήσουν τον σύζυγο τα παιδιά τα εγγόνια. Την αναγκάσατε να φύγει μόνη της. Δεν ξέρουμε τι ένιωθε, δεν ξέρουμε αν ένιωθε φόβο, αν ένιωθε απογοήτευση από τους δικούς της ανθρώπους. Εδώ μας έχουν φέρει τα Πρωτόκολλα σας».

. 

Θέμα:  Βάσος Βασιλείου / Φιλελεύθερος