Πηγή: vantage magazine - Tης Βέρας Κοσμά

Ο διαβήτης έχει χαρακτηριστεί ως η πιο «γλυκιά» αλλά και ύπουλη ασθένεια. Με έναν ύπουλο τρόπο εισέβαλε και στη ζωή του Αντρέα Παρασκευά, ο οποίος εδώ και δεκαέξι χρόνια πάει κόντρα στη πάθηση αυτή και αφήνει άφωνους γιατρούς και άλλους πάσχοντες.

Ο ΑΝΤΡΕΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ ΉΤΑΝ ΑΝΕΚΑΘΕΝ λάτρης της περιπέτειας και των έντονων συγκινήσεων. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Αυστραλία λάτρευε τη φύση, το κυνήγι και την έντονη σωματική δραστηριότητα. Ήταν σπουδασμένος ως Τεχνολόγος τροφίμων, είχε τη δουλειά του και ασχολείτο με την κηπουρική και το bodybuilding.

Επίσης, ήταν παντρεμένος και είχε δύο κόρες. Η ζωή του θα μπορούσε να πει κάποιος πως ήταν στρωμένη και δεν θα μπορούσε να ζητήσει τίποτα άλλο. Έτσι πίστευε και ο ίδιος και παράλληλα αισθανόταν ευλογημένος που μπορούσε να απολαμβάνει όλα τα καλά που του πρόσφερε ο Θεός.

Τα πράγματα όμως δεν παρέμειναν έτσι… Μια τυχαία σειρά γεγονότων άλλαξαν για πάντα τα στρωμένα σχέδια του, αναγκάζοντάς τον να αλλάξει τον τρόπο που ζούσε. Σε μια εξόρμηση για κυνήγι που πήγε με τους φίλους του η ζωή του έμελε να αλλάξει για πάντα: «Στην Αυστραλία το κυνήγι διαρκεί δύο με τρεις βδομάδες και εγώ πήγαινα αρκετά συχνά με τους φίλους μου. Την τελευταία φορά όταν επέστρεψα από το κυνήγι είχα ανακαλύψει πως η σύζυγος μου με εγκατέλειψε.

Πήρε τις κόρες μου και χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη ζωής. Είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όλος ο κόσμος μου κατέρρευσε. Δεν είχα αντιληφθεί τα σημάδια που προμήνυαν τη φυγή της. Από το στρες που υπέστη ο οργανισμός μου έχασα σχεδόν είκοσι κιλά. Οι δικοί μου με πήραν με το ζόρι στο γιατρό όπου έγινε η διάγνωση ότι είχα διαβήτη.

Δεν το πίστευα. Ποτέ στη ζωή μου δεν κάπνισα, δεν ήπια αλκοόλ, πάντα έτρωγα υγιεινά, γυμναζόμουνα. Όλο αυτό που συνέβαινε ήταν άδικο. Έφυγε η γυναίκα μου μαζί με τις κόρες μου και στη θέση τους έρχεται ο διαβήτης. Ήταν διπλό χτύπημα για εμένα». «Οι γιατροί αρχικά μου είχαν πει να προσέχω τη διατροφή του αλλά αυτό το έκανα από πριν έτσι και αλλιώς. Τα “μη” στη ζωή μου έγιναν πάρα πολλά. Δυσκολεύτηκα πολύ να τα διαχειριστώ. Οι γιατροί άρχισαν να μου λένε μόνο τι απαγορεύεται.

Ποτέ δεν μου έλεγαν τι επιτρέπεται. Παρόλα αυτά πέρασαν οι πρώτοι έξι μήνες και εγώ παρέμενα στα ίδια κιλά. Δεν έβλεπα βελτίωση ούτε στον οργανισμό μου ούτε στη ψυχολογία μου. Σιγά σιγά βγήκε και το διαζύγιο μου και εγώ αποφάσισα να έρθω στην Κύπρο για να ξεφύγω. Ήθελα να ηρεμήσω και παράλληλα ήταν ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα τους συγγενείς του πατέρα μου. Επίσης, σταμάτησα να ακούω τις συμβουλές των γιατρών. Με έκαναν να νιώθω άρρωστος ενώ δεν ήμουν. Ανάμεσα στα υπόλοιπα “μη” υπήρχαν και πολλά ακόμα “μη” για την άθληση. Εγώ έκανα πρωταθλητισμό. Ασχολούμουν με το bodybuilding και το αγαπούσα. Οι γιατροί για να με προστατεύσουν, μου είπαν ότι δεν έπρεπε να ασχοληθώ με
έντονη άσκηση. Κυρίως αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που με σόκαραν περισσότερο. Η άθληση είναι μέρος της ζωής μου.

Με κάνει να αισθάνομαι υγιής. Αποφάσισα λοιπόν να ακούσω μόνο το σώμα μου και να ξαναγίνω αυτός που ήμουνα,να ζω όπως ζούσα πριν όλα αυτά συμβούν. Προσπάθησα να μην αγχώνομαι και να γίνω σε εισαγωγικά «αναίσθητος».

Μπήκα ξανά στο γυμναστήριο, άρχισα σιγά σιγά να παίρνω κιλά και να γίνομαι καλύτερα. Τότε ήταν που γνώρισα τη Χριστίνα από τη Δερύνεια και την ερωτεύτηκα. Η ζωή μου άρχισε να έχει νόημα ξανά». «Αποφάσισα να μείνω στην Κύπρο, να παντρευτώ τη Χριστίνα και να κάνω το χόμπι μου επάγγελμα, να ασχοληθώ δηλαδή με το landscape κήπων. Στα δεκαέξι χρόνια που είμαι Κύπρο επισκέφτηκα τον γιατρό μόνο τέσσερις φορές. Την τελευταία φορά που πήγα για εξέταση ο ίδιος ο γιατρός με ρώτησε ποιο είναι το μυστικό μου. Οι εξετάσεις μου είναι καλύτερες από πριν δεκαέξι χρόνια. Η συμβουλή και το μήνυμά μου σε όλους τους διαβητικούς λοιπόν είναι η άθληση και η ηρεμία μυαλού και ψυχής. Η ζωή δεν σταματά με τον διαβήτη. Είναι μία πάθηση με την οποία μπορείς να ζήσεις μαζί της. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι που θέλω επειδή έχω διαβήτη. Μόνο στην ιδέα μπορεί να αρρωστήσω. Εντάξει, δεν δουλεύει το πάγκρεας και πρέπει να βάζω ενέσεις ινσουλίνης τρεις φορές την ημέρα. Και τι έγινε; Ο καθένας άλλωστε κουβαλάει ένα σταυρό. Σημασία έχει πώς μπορούμε να μετατρέψουμε μία αδυναμία μας σε πλεονέκτημα».

Σήμερα ο Αντρέας ξυπνά καθημερινά από τις εφτά το πρωί. Πίνει τον καφέ του και πηγαίνει στη δουλειά. Δουλεύει για τον εαυτό του και κάνει ό,τι τον κάνει ευτυχισμένο. Πηγαίνει καθημερινά γυμναστήριο, βοηθά στο σπίτι, ακούει μουσική και μιλά μαζί με τις κόρες του, με τις οποίες σήμερα έχει εξαιρετικές σχέσεις. Αυτό που θέλει είναι να δείχνει στον κόσμο που βρίσκεται γύρω του, ότι ένας διαβητικός μπορεί να καταφέρει πολλά περισσότερα πράγματα από αυτά που νομίζει. «Οι διαβητικοί δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ χοντροί ούτε να δείχνουν άρρωστοι. Μπορούν να είναι και να φαίνονται υγιείς όπως όλος ο κόσμος».