Μιχάλης Αντωνίου.

Τα λεφτά...αυτά μας κατέστρεψαν, αυτά φταίνε...τα λεφτά!

Άνθρωποι μανιασμένοι να δημιουργήσουν χρήμα και περιουσία.

Κυριακή πρωί, και ενώ καθόμουν σε μια καφετέρια, δύο τύποι γύρω στα 40 στο διπλανό τραπέζι, άρχιζουν να συζητούν για μπιζνες. "Μιλάμε για εκατομμύρια φίλε" λέει ο ένας  στον αλλό, με τον δεύτερο να απαντά με αριθμούς και στατιστικές. Στα πολλά λόγια με κάτι πρόχειρους υπολογισμούς, η επιχείρηση που έστηναν - καφεστιατόριο σε γνωστή παραλιακή περιοχή- θα κέρδιζε στον πρώτο χρόνο λειτουργίας γύρω στις 100 χιλιάδες. Ο συνέταιρος όμως συνέχισε να μιλά με μανία για τα επίδοξα σχέδια του που θα τους επέφεραν κέρδη εκατομμυρίων.

Και καθώς συζητούσαν άρχισαν να αναρρωτιέμαι.Γιατί τόση μανία; Βλέπεις άνθρωπους να ξεπουλιούνται κυριολεκτικά για το χρήμα, να μιλούν και να διψούν για αυτό σαν να μην υπάρχει αύριο. Σαν ένα θεριό να ζωντανεύει μέσα τους που λυσσά να κατασπαράξει τα πάντα, για να αποκτήσει αυτό το ρημάδι...το χρημα!

Γνωρίζατε, παραδείγματος χάριν, ότι η απόλαυση της σοκολάτας μειώνεται αν αυτός ή αυτή που την καταναλώνει έχει δει προηγουμένως φωτογραφίες χαρτονομισμάτων; Οτι η παρακολούθηση εικόνων της φύσης ικανοποιεί τους ανθρώπους λιγότερο όταν είναι πλούσιοι;

Μικρά πράγματα που κάνουν την ζωή πιο όμορφη, χάνουν την αξία τους μπροστά στο χρήμα. Μετατράπηκαμε οι άνθρωποι σε αριθμούς, και  παραμερίσαμε κάθε λογική, συναίσθημα και αξία. Έτοιμοι να διαλύσουμε τα πάντα και τους πάντες, σε όποιον σταθεί εμπόδιο μπορστά την απόκτηση του, για αυτό το καταραμένο...το χρήμα.

Και όσοι έχουν , θέλουν κι άλλο κι άλλο κι άλλο. Δεν αρκεί. Ποτέ δεν αρκεί. Γιατί οι ανάγκες πολλαπλασιάζονται, ή μάλλον τις δημιουργούμε, θέλωντας οκέλες, λιμουζίνες ακριβά ρούχα και κινητά που κοστίζουν μια περιουσία! Δεν είναι πλέον αρκετό απλά να έχεις μια στέγη, ένα πιάτο φαί, και λίγα ζεστά ρούχα. Δεν είναι πλεόν ικανοποιητικό απλά να μπόρεις να πας για ένα καφέ με ένα φίλο και να μπορείς να τακτοποιήσεις τις  υποχρεώσεις σου. 

Γιατί ο Α, και ο Β έχουν εκατομμύρια και αυτό είναι το ποθητό, γιατί αυτοί έχουν μια ταυτότητα στην κοινωνία και εσύ όχι. Αναγνωρίσιμοι, με κοινωνικό στάτους, ενώ εσύ δεν έχεις τίποτα μπροστά σε αυτούς.Ένα μηδενικό είσαι. Και πάλι αριθμός!

Πως μετατραπήκαμε έτσι;; Σαν αψυχα όντα.  Σαν μηχανές καλοκουρδισμένες που μοναδικός τους σκοπός είναι η απόκτηση χρήματος. 

Έχω συναντήσει ουκ ολίγους ανθρώπους, που όχι μόνο δεν έχουν μισήσει το χρήμα, αλλά εξαιτίας αυτού έχουν βρεθεί να μισούνται με συγγενείς, φίλους και γνωστούς.

Κι αυτό είναι το πιο λυπηρό. Αυτό που σε αποτελειώνει, γιατί βλέπεις, ότι μπροστά σε αυτό, δεν μπορεί να μπει τίποτα και κανένας...