Παραλίμνι: Το κράτος αγνοεί δικαστικές αποφάσεις



Από το 2001 το κράτος παραβιάζει το ιδιοκτησιακό δικαίωμα πέντε προσώπων και παρά τις διαδοχικές δικαστικές αποφάσεις, η Δημοκρατία επιμένει να παρανομεί. Μάλιστα, στην τελευταία απόφαση, το Δικαστήριο κατέστησε σαφές ότι το κράτος δεν μπορεί με νεότερη απόφασή του να νομιμοποιήσει τη δική του παρανομία.

 

Ενώπιον του Διοικητικού Δικαστηρίου προσέφυγαν για ακόμα μια φορά πέντε άτομα τα οποία είναι συνιδιοκτήτες ακινήτου στο Παραλίμνι. Πρόκειται για ακίνητο το οποίο αρχικά, το 2001, επίταξε η Δημοκρατία και εν συνεχεία το απαλλοτρίωσε. Η επίταξη ακυρώθηκε από το Δικαστήριο το 2004, ενώ επιτυχής ήταν και η προσφυγή κατά της απόφασης με την οποία οι αρμόδιες υπηρεσίες απέρριψαν αίτηση των ιδιοκτητών για ανάπτυξη του εν λόγω ακινήτου.


ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ:


  

Το τελευταίο διάταγμα απαλλοτρίωσης εκδόθηκε το 2016. Σύμφωνα με τη γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης το ακίνητο ήταν αναγκαίο «για τον ακόλουθο σκοπό δημόσιας ωφέλειας, δηλαδή για την κατασκευή/διασφάλιση πρόσβασης στην παραλία παρά τις εγκαταστάσεις Μ.Μ.Α.Δ., στην περιοχή Κάππαρη στο Παραλίμνι».

 

Το ερώτημα επί του οποίου κλήθηκε να αποφανθεί το Δικαστήριο ήταν το κατά πόσο το νέο διάταγμα απαλλοτρίωσης συνιστούσε πράξη η οποία παραβίαζε δεδικασμένο και περαιτέρω να αποτελούσε προσπάθεια νομιμοποίησης προηγηθείσας παρανομίας.

 

Παραπέμποντας σε σχετικές επί του θέματος αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου, το Διοικητικό Δικαστήριο υπέδειξε ότι «με βάση Αρχές του διοικητικού δικαίου, οι ενέργειες της διοίκησης θα πρέπει να διέπονται από την αρχή της νομιμότητας και δεν επιτρέπεται στη διοίκηση να ενεργεί με σκοπό την εκ των υστέρων νομιμοποίηση προηγούμενων παράνομων ενεργειών της». Υπό αυτά τα δεδομένα κρίθηκε πως η απαλλοτρίωση του 2016 ήταν έκθετη σε ακύρωση.

 

Καταλήγοντας η δικαστής προβληματίστηκε για το κατά πόσο η απαλλοτρίωση «θα μπορούσε να διασωθεί στη βάση του ότι στη γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης καθορίζεται ως σκοπός όχι μόνο η κατασκευή πρόσβασης στην παραλία αλλά και η «διασφάλιση» πρόσβασης. Καταλήγω, όμως, ότι ο όρος «διασφάλιση» ισοδυναμεί, ουσιαστικά, με την εκ των υστέρων νομιμοποίηση του ήδη εκτελεσθέντος έργου, ενέργεια που, όπως έχω ήδη εξηγήσει, δεν επιτρέπεται».


ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ