Η ζωή είναι το σημαντικότερο αγαθό που σου χαρίστηκε ποτέ από τους γονείς σου. Κάποιες φορές η ζωή μπορεί να σου φανεί πως είναι δύσκολη και άσχημη, άλλες όμως μπορεί να σου φανεί υπέροχη. Είναι σίγουρα καλύτερη από το θάνατο. Απλά κάποιες φορές μπορεί να χρειαστεί φθάσουμε τόσο κοντά στο θάνατο για να καταλάβουμε πόσο πολύτιμη είναι κάθε στιγμή στη ζωή μας.

Ένα ατύχημα, ένα λάθος της στιγμής, μια επιπολαιότητα, μπορoύν να αποβούν μοιραία και να μας οδηγήσουν στο τέλος...Κάποιες φορές, η τύχη μπορεί να μας χαμογελάσει, δίνοντας μας την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τα πιστεύω μας. Να γίνουμε ακόμα καλύτεροι.

Ο κ. Αντώνης Λάμπρου, είναι ένα παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος είδε ολόκληρη τη ζωή του να περνά μπροστά στα μάτια του δεκατρία χρόνια προηγουμένως.
 

Ημέρα Παρασκευή 14 Απριλίου 2006

Ο κ. Αντώνης από το Παραλίμνι, μιλώντας στον REPORTER, θυμάται ότι ξύπνησε το πρωί εκείνης της μέρας για να πάει στη δουλειά, όπως κάθε μέρα. Όσοι εργάζονται στις οικοδομές, ξέρουν πως η συγκεκριμένη μέρα είναι η καλύτερη της εβδομάδας. Εκτός από το γεγονός πως έρχεται Σαββατοκύριακο, είναι και ημέρα πληρωμών.

Μετέβη στην εργασία του και άρχισε μαζί με τους συναδέλφους του να κάνουν κουγκριά, σε υπό ανέγερση κατοικίες. Η  μέρα πλησίαζε στο τέλος της, ωστόσο στον κ. Αντώνη έκρυβε μια παγίδα, που έμελλε να τον στιγματίσει για όλη του τη ζωή.

«Κάναμε κουγκριά όλη μέρα και έμειναν για το τέλος οι κολώνες. Ήταν τρεις κολώνες. Βγήκα εγώ στη μία που ήταν γωνιακή και έγνεψα στον οδηγό της νταλίκας να αρχίσει να ρίχνει τσιμέντο στις κολώνες. Το επόμενο που θυμάμαι ήταν ότι ήμουν ξαπλωμένος στο έδαφος και κτυπημένος», αναφέρει ο κ. Αντώνης.

Όπως μας εξήγησε, το όχημα που κουβαλά το τσιμέντο έχει τρεις πυρρούς, δηλαδή τρία κομμάτια τα οποία αναδιπλώνονται, για να ανοίξει η σωλήνα που ρίχνει το τσιμέντο.

«Τότε, κόπηκε από τον πρώτο πυρρό, αυτόν δηλαδή που βρισκόταν πάνω στο αυτοκίνητο. Τα δύο πρώτα κομμάτια έπεσαν πάνω στις κολώνες, για καλή μου τύχη και το τρίτο κομμάτι με κτύπησε πάνω στο κεφάλι. Όπως μου είπαν και είδα από φωτογραφίες την ώρα που έγνεψα στον οδηγό, κόπηκε η σωλήνα που ρίχνει το τσιμέντο», εξιστορεί ο κ. Αντώνης.
 

Γλύτωσα από ακαριαίο

θάνατο για δύο χιλιοστά

Μετά το χτύπημα θυμάται πως έπεσε στο έδαφος, ωστόσο δεν λιποθύμησε αμέσως, αλλά φώναζε στους συναδέλφους του διερωτώμενος τι έγινε.

«Δεν ξέρω πώς με κατέβασαν κάτω, πώς με μετέφεραν και πού με πήραν. Όταν ξύπνησα ήμουν σε μια κλινική, όπου μου έκαναν δεκαοχτώ ραφές στο κεφάλι. Μου είπαν στην αρχή ότι δεν έσπασα τίποτα, όπως έδειξε ο μαγνητικός τομογράφος, αλλά τα άτομα που ήταν μαζί μου επέμεναν να κάνω και αξονική τομογραφία».

Τελικά, οι επί καθήκοντι ιατροί του έκαναν αξονικό και διαπιστώθηκε ότι από την πίεση είχε υποστεί κάταγμα δεύτερου αυχενικού σπονδύλου.
 
«Είχα υποστεί κάταγμα οδόντα, όπως μου εξήγησαν οι γιατροί. Τότε με άφησαν πάνω στο αξονικό και τηλεφώνησαν σε νευροχειρουργό. Ήρθε από τη Λάρνακα, μου έβαλαν ένα κολλάρο μεγάλο και με μετέφεραν στο δωμάτιο».

Αφού συνήλθε για τα καλά, ο γιατρός του εξήγησε ότι το κάταγμα οδόντα είναι όπως την κρεμάλα, δηλαδή είναι το κάταγμα που υπόκειται κάποιος όταν τον κρεμάσουν.

Όπως εξήγησε, «εμένα είχε στραφεί το κεφάλι μου δεξιά και πήγε αριστερά το κάταγμα. Μου είπε μάλιστα ότι είχε μετακινηθεί επτά χιλιοστά το κόκκαλο, αν μετακινείτο εννέα με δέκα χιλιοστά ο θάνατός μου ήταν ακαριαίος. Αν πήγαινε μπροστά ή πίσω το κεφάλι μου, επίσης θα ήταν ακαριαίος ο θάνατος».
 

Ο νάρθηκας φωτοστέφανο

και ο ένας χρόνος στο κρεβάτι

Αφού πέρασε έξι μέρες με ένα κολλάρο που υπήρχε στην Κύπρο, έφεραν από την Ελλάδα, ένα εξειδικευμένο νάρθηκα, ο οποίος ονομάζεται φωτοστέφανο, και του τον τοποθέτησαν με βίδες στο κρανίο. Εκείνο τον νάρθηκα τον φορούσε για τρεις μήνες.

«Εκείνη την περίοδο το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να μετακινώ ελάχιστα τα πόδια και τα χέρια μου. Υπήρχε πιθανότητα με την παραμικρή κίνηση να κοβόταν το κόκκαλο και να πέθαινα», θυμάται, μιλώντας πλέον με ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι βρίσκεται εν ζωή.

Μετά του αφαίρεσαν εκείνον τον νάρθηκα και του έβαλαν ένα άλλο, επίσης για τρεις με τέσσερις μήνες. Και στο τέλος ένα πιο μικρό κολλάρο μέχρι που έκλεισε ένα χρόνο, ενώ παράλληλα, είχε ξεκινήσει και φυσιοθεραπείες για αποκατάσταση. Παράλληλα, από το χτύπημα είχε υποστεί και ρήξη σε τένοντες του χεριού, με αποτέλεσμα λόγω της υπόλοιπης κατάστασής του, να προβεί σε εγχείρηση αποκατάστασης μετά από δύο περίπου χρόνια.
 

«Μετά το ατύχημα βλέπω

τα πράγματα αλλιώς»

Όπως οποιοδήποτε καλό ή κακό έρθει στη ζωή του κάθε ανθρώπου, του αλλάζει τις σκέψεις και τον τρόπο με τον οποίο βλέπει τα πράγματα, έτσι και στην περίπτωση του κ. Αντώνη, ο οποίος μετά το ατύχημα επειδή είχε πλησιάσει πάρα πολύ στο θάνατο, σκέφτεται πολύ διαφορετικά για όλα τα θέματα.

«Σκέφτομαι πολύ διαφορετικά για την οικογένεια και για τη ζωή. Γίνεσαι πιο ευαίσθητος άνθρωπος. Δόξα τω Θεό γλυτώσαμε, αλλά φυσικά υπήρξαν άλλα προβλήματα στην υγεία μου που προκλήθηκαν από την ακινησία, ωστόσο είμαι χαρούμενος που είμαι ζωντανός».

Το πιο σημαντικό ήταν η στήριξη της οικογένειας και των φίλων του, αφού όπως θυμάται ο κόσμος που πήγαινε και τον έβλεπε ενόσω ήταν κλινήρης ήταν πάρα πολλής.

«Τους ευχαριστώ όλους. Είχαν έρθει άτομα που δεν πίστευα ότι θα έρθουν».

Φυσικά ένα ξεχωριστό ευχαριστώ επιφύλαξε στη σύζυγό του, η οποία ήταν 24 ώρες το 24ωρο στο πλευρό του και τον στήριζε.

«Της είπαν ότι έπρεπε να ήταν συνεχώς δίπλα μου γιατί σε περίπτωση που έπεφτα ο θάνατός μου θα ήταν ακαριαίος. Ήταν συνεχώς στην πρίζα. Θυμάμαι μάλιστα την πρώτη μέρα που με πήγαν στο σπίτι είχε ξεβιδωθεί η βίδα που είχα στο κρανίο. Τότε λέω στη γυναίκα μου ξύπνα, γιατί ξεβιδώθηκε η βίδα. Σηκώθηκε απότομα και ζαλίστηκε, με αποτέλεσμα να λιποθυμήσει και να κτυπήσει στον τοίχο».

Τελικά, τον μετέφεραν ξανά στην κλινική και το πρόβλημα λύθηκε, ενώ η γυναίκα του, η κ. Κατερίνα τη γλύτωσε με κάποια τραύματα.

Πηγή: reporter.com.cy