Για πολύ καιρό τον χάσαμε από τα φώτα της δημοσιότητας.

Για πρώτη φορά ο γνωστός δημοσιογράφος Βαγγέλης Ευαγγέλου μίλησε για τις τραγικές στιγμές της απαγωγής του επιλέγοντας το περιοδικό ΟΚ του ομίλου Δια όπου και εργάζεται ως αριχσυντάκτης της εκπομπής της Θέκλας Πετρίδου στο Sigma «Μιλάμε ανοιχτά».

Ο ίδιος αποκάλυψε πως όσα έζησε και τον σημάδεψαν, θα αποτυπωθούν σε ένα βιβλίο που θα κυκλοφορήσει σύντομα θέλοντας να μοιραστεί την πιο συγκολιστική εμπειρία της ζωής του, ωστόσο έδωσε για πρώτη φορά μερικές λεπτομέρειες. 

Φτάνουμε στις 24 Ιουνίου 2011, σ’ εκείνο το πρωινό. 

Ήταν Παρασκευή… ήταν μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες. Μέχρι και την ώρα που πάτησα το κουμπί του ασανσέρ μου, ήταν μια κανονική Παρασκευή. Αυτό, μέχρι να φτάσω στο ισόγειο της πολυκατοικίας. Όπου στο ισόγειο της πολυκατοικίας με περίμεναν έξω από το ασανσέρ δύο κουκουλοφόροι. Και με το που άνοιξε η εσωτερική πόρτα και πήγα να σπρώξω την εξωτερική για να βγω, άνοιξαν την πόρτα ,με χτύπησαν στο στομάχι, και ήμουν υπό την απειλή όπλου. Στην αρχή νόμισα ότι ήταν ληστεία και τους είπα να πάρουν ό,τι λεφτά είχα πάνω μου. Τότε αυτοί αποφάσισαν να με πάρουν στο υπόγειο, να με βγάλουν από το ασανσέρ, μου έδεσαν τα χέρια πίσω, και μου έβαλαν μονωτική ταινία στο στόμα, ώστε να μην μπορώ να φωνάξω. Με ξαναχτύπησαν και μου φόρεσαν δύο κουκούλες. 

Ξέρεις κάτι; Όταν έγινε αυτό, πολλοί ήταν εκείνοι που είπαν ότι το οργάνωσες μόνος σου. Δηλαδή,  σχεδίασες εσύ ο ίδιος την απαγωγή σου! 

Ναι, το ξέρω! Και ήταν κάτι που με πλήγωσε πάρα πολύ. Ειλικρινά, ό,τι συνέβη σ’ εμένα και στην οικογένειά μου δεν θα το ευχόμουν ούτε στον χειρότερο εχθρό μου! Που δεν έχω εχθρούς. Ήταν πάρα πολύ άσχημο και αυτό που συνέβη αλλά και το γεγονός ότι αμφισβητήθηκε. Γιατί κάποιος να πιστέψει ότι μπορεί να το έκανα μόνος μου αυτό; Μετά που το φιλοσόφησα, διαπίστωσα ότι μόνο κάποιο διεστραμμένο μυαλό θα σκεφτόταν κάτι τέτοιο.

Εσύ που ζούσες με τον φόβο 16 μέρες πίστεψες ότι κάτι θα πάει στραβά και ότι δε θα ξαναέβλεπες την οικογένειά σου; 

Ναι! Αν και ένιωθα ότι η οικογένειά μου δεν θα με άφηνε ποτέ. Όμως είχα ρωτήσει σε κάποια φάση έναν από τους απαγωγείς πόσα ζητούσαν. Όταν μου απάντησε, του είπα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί αυτό το ποσό. Και η απάντηση ήταν τα έχετε και θα βρεθεί το ποσό. Μετά ξεκινούσε ο ψυχολογικός πόλεμος, ότι οι γονείς σου δεν σε αγαπάνε γι’ αυτό δεν δίνουν το ποσό που ζητάμε. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν το πίστεψα ποτέ. Ήξερα και ξέρω πόσο πολύ με αγαπούν οι γονείς μου, και θα έκαναν τα πάντα για οποιοδήποτε από τα 3 τους παιδιά. Πάντως, ναι, είχα καταλάβει ότι δεν αστειεύονταν και ότι τα πράγματα ήταν πολύ σοβαρά. Εκεί είναι που διαπιστώνεις και μερικά πράγματα. Εγώ στεναχωριόμουν που δεν είχα προλάβει να πω στους γονείς μου και στα αδέρφια μου πόσο πολύ τους αγαπώ. Γι’ αυτό είχα πει στον εαυτό μου ότι αν κατάφερνα να βγω ζωντανός από αυτήν την περιπέτεια, όσο μπορώ θα τους δείχνω και θα τους λέω πόσο πολύ τους αγαπώ. Γιατί κάποιες φορές το ξεχνάμε, γιατί το θεωρούμε δεδομένο. Όποτε λοιπόν πάω στο Παραλίμνι να τους δω, κάθε φορά με το που φτάνω και όταν φεύγω, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τους φιλήσω.