Ο Μιχάλης Αρέστη είναι διασώστης - πλήρωμα ασθενοφόρων. Με το που του ζητήθηκε να πάει στο νοσοκομείο αναφοράς, τηλεφώνησε στη σύζυγό του και της ζήτησε να του ετοιμάσει μια βαλίτσα με ρούχα και τρόφιμα, έτσι ώστε να απομακρυνθεί από την ίδια και τα τέσσερα παιδιά τους για να τους προστατεύσει. Η ίδια όμως είχε άλλη άποψη… την οποία ο ίδιος σεβάστηκε.

Ο Μιχάλης περιγράφει στη CITY την εμπειρία του από την περίοδο του κορωνοϊού, όντας στο Νοσοκομείου Αμμοχώστου που λειτούργησε ως νοσοκομείο αναφοράς, εστιάζοντας κυρίως σε δύο συγκινητικά περιστατικά έτσι όπως τα βίωσε ο ίδιος.

Τι θα θυμάσαι για πολύ καιρό από αυτή την περίοδο;

Αυτό που πάντα θα θυμάμαι από αυτή τη δύσκολη περίοδο είναι αφενός το πόσο μου έλειψε η αγκαλιά των τεσσάρων παιδιών μου και το βλέμμα τους όταν άνοιγα την πόρτα τους να τους πως καληνύχτα ή καλημέρα, χωρίς να τα φιλήσω, αφετέρου όμως κρατάω την αγκαλιά και τα φιλιά που δώσαμε μετά από σχεδόν τρεις μήνες και το πόσο τους έλειψα, άσχετα αν εγώ εμένα στο σπίτι ενώ κάποιοι συνάδελφοι ήταν μακριά από τις οικογένειές τους. Και είναι εδώ που θα ήθελα να ευχαριστήσω τη σύντροφό μου και τα παιδιά μου και να τους απολογηθώ που αναγκάστηκαν να το υποστούν όλο αυτό εξαιτίας της δουλειάς που επέλεξα και να σταθούν δίπλα μου ψυχολογικά και όχι μόνο.

Είμαστε εδώ όχι για τα 1100 ευρώ που παίρνουμε μισθό. Είμαστε εδώ γιατί αγαπάμε τη δουλειά μας και αναγνωρίζουμε τη σοβαρότητά της και το πόσο σημαντική είναι για τον συνάνθρωπό μας που πονά, που αιμορραγεί, που ασθενεί γενικά.

Φοβήθηκες κάτι όλο αυτό το διάστημα;

Όταν μου τηλεφώνησε η προϊστάμενη μου και με ρώτησε πώς θα μου φαινόταν αν με απόσπαζε από τον σταθμό ασθενοφόρου Ορόκλινης στο νοσοκομείο αναφοράς, για να βοηθήσω τους συναδέλφους μου, εκεί ναι, φοβήθηκα. Ήμασταν ακόμα στην αρχή της εξάπλωσης της πανδημίας και έβλεπα τον φόβο στα πρόσωπα των συναδέλφων μου, όταν κτυπούσε το τηλέφωνο για να πάμε σε κλίση. Μέσα μου, όμως, έλεγα «ναι, θα πάω και θα τηρώ όλα τα μετρά ασφάλειας, όπως εκπαιδεύτηκα από την υπηρεσία μας μήνες πριν, για να αντιμετωπίσουμε αυτή την πανδημία». Εξάλλου, όταν το 2011 είχαμε ξεκινήσει το πρόγραμμα «διασώστης πλήρωμα ασθενοφόρου», ήξερα ότι θα ερχόταν η μέρα που εμείς θα έπρεπε να σταθούμε μπροστά στην πρώτη γραμμή να προστατεύσουμε τον λαό της χώρας μας. Όλοι είμαστε εδώ για αυτό και όχι για τα 1100 ευρώ που παίρνουμε μισθό. Είμαστε εδώ γιατί αγαπάμε τη δουλειά μας και αναγνωρίζουμε τη σοβαρότητά της και το πόσο σημαντική είναι για τον συνάνθρωπό μας που πονά, που αιμορραγεί, που ασθενεί γενικά.

Είχε περίοδο που έκανες μέρες να δεις την οικογένειά σου; Αν ναι, πώς το αντιμετώπισες;

Όταν είχα αποδεχτεί την πρόταση της προϊσταμένης μου, πήρα αμέσως την σύντροφό μου και της είπα να μου ετοιμάσει μια βαλίτσα με ρούχα και τρόφιμα για να μετακομίσω στο ξενοδοχείο που είχαν πάει και οι συνάδελφοι από το νοσοκομείο αναφοράς, μακριά από τις οικογένειές τους. Μου είπε ότι δεν θα πάω πουθενά και να μείνω σπίτι και να τηρούμε τα μετρά ασφάλειας και τις αποστάσεις από τους δικούς μας, τους γονείς μας και γενικά όλων που ήταν στις ευπαθείς ομάδες, γιατί ήθελε να είναι δίπλα μου και να με στηρίζει. Τελικά, είχε απόλυτο δίκαιο, γιατί σαν τη στήριξη των ανθρώπων που αγαπάς δεν υπάρχει.

Ένας ασθενής μάς είπε «ρε παιδιά, αναπνέω και νιώθω ότι κατεβάζω φωτιά στους πνεύμονές μου, αντί οξυγόνο, κάθε φορά που εισπνέω».

Ποιο ήταν το πιο συγκινητικό πράγμα που βίωσες στο νοσοκομείο αναφοράς;

Το πιο συγκινητικό πράγμα που έβλεπα καθημερινά ήταν τα πρόσωπα των ασθενών που νόσησαν από τον ύπουλο αυτό ιό, όταν μας έβλεπαν με τις άσπρες στολές που ούτε καν τα μάτια μας φαινόντουσαν, είτε στα εξιτήρια είτε όταν τους παραλαμβάναμε από τον χώρο διαμονής τους. Υπήρξαν δύο περιπτώσεις όπου συγκινήθηκα πολύ. Στην πρώτη, συγκινήθηκα όταν ένας ασθενής μάς είπε «ρε παιδιά, αναπνέω και νιώθω ότι κατεβάζω φωτιά στους πνεύμονές μου, αντί οξυγόνο, κάθε φορά που εισπνέω. Νόμισα πως ήρθε το τέλος, μέχρι που σας είδα μπροστά μου με τις άσπρες στολές σας και ένιωσα πως έστειλε ο Θεός δύο αγγέλους να με σώσουν». Η δεύτερη φορά που με συγκίνησε πολύ, και που θα θυμάμαι μια ζωή, ήταν όταν ένα εξιτήριο από τα πολλά που πηγαίναμε στο σπίτι τους, αφορούσε ένα πολυαγαπημένο μου πρόσωπο που, λόγω της ταλαιπωρίας που πέρασε, δεν το αναγνώρισα παρά μόνο όταν είδα το όνομα και την διεύθυνση στον φάκελο εξιτηρίου.

Ποιο σχόλιο που άκουσες από ασθενή ή από συνάδελφό σου σου εντυπώθηκε στο μυαλό;

Το σχόλιο από τον ασθενή που σου ανέφερα προηγουμένως, με έκανε να καταλάβω πως η δουλειά μας είναι όντως λειτούργημα.

Ποιοι θα έλεγες πως ήταν οι πραγματικοί ήρωες σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία;

Ήρωες. Μια λέξη που εύκολα δίνεται, ειδικά στη χώρα μας, όμως λίγα άτομα την αξίζουν. Οι πραγματικοί ήρωες για εμένα σε αυτή την περίοδο ήταν η σύντροφός μου, Ζαχάρω, για το πως στάθηκε δίπλα μου και πόσο με στήριζε αυτή και τα μωρά μας, ιδιαίτερα οι δύο μεγάλοι μου γιοι που με μια πράξη τους μου έδωσαν απεριόριστη δύναμη. Γιώργο και Φανούριε, εσείς γνωρίζετε και σας ευχαριστώ πολύ και τους τρεις σας. Επίσης, ηρωΐδα είναι και η προϊστάμενή μας, Ριάνα Κωνσταντίνου, που μετάτρεψε το γραφείο της σε κέντρο διαχείρησης κορωνοϊού και βρισκόταν εκεί 24 ώρες το 24ωρο για πάρα πολλές μέρες. Επίσης, και όλοι οι ασθενείς που υπέφεραν από αυτό τον ιό. Όταν τους παραλαμβάναμε βλέπαμε στο πρόσωπό τους τον φόβο και τον πόνο και όταν τους παίρναμε πίσω στο σπίτι τους βλέπαμε πρόσωπα ταλαιπωρημένα με χαμόγελο νικητή, όπως ακριβώς θα έβλεπες και στο πρόσωπο ενός ήρωα που επιστρέφει από τον πόλεμο.

Είσαι αισιόδοξος για την περίοδο απ’ εδώ και πέρα;

Ναι, είμαι αισιόδοξος γιατί η πλειοψηφία των πολιτών της χωράς μας τηρούν τα μετρά ασφάλειας και υγιεινής. Με λυπεί όμως ιδιαίτερα όταν ακούω κόσμο να πλάθει διάφορες θεωρίες συνομωσίας πίσω από αυτό τον ιό, είτε για δήθεν 5G αντένες, είτε για εμβόλια με chip, είτε για οτιδήποτε άλλο, μη τηρώντας τα μέτρα ασφαλείας, θέτοντας σε κίνδυνο όλους τους άλλους.

Πηγή: city.com.cy