Άγρια κόντρα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ξέσπασε τα τελευταία 24ωρα με φόντο την ομοφυλοφιλία. Αφορμή στάθηκε η ομιλία της εκπαιδευτικού Ελένης Σιούφτα και οι αντιδράσεις που προκάλεσε. Σε ανάρτηση προέβη η Διευθύντρια του Γραφείου του Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ, Μαρίνα Σάββα, η οποία, μεταξύ άλλων, απαριθμεί τους λόγους για τους οποίους «κάποιος πρέπει να πάρει το πτυχίο» από την εκπαιδευτικό. Η επίμαχη ομιλία αναγνώστηκε χθες, Κυριακή 28 Οκτωβρίου, στην Αθηένου κατά την πανηγυρική δοξολογία στον Ιερό Ναό Παναγίας Χρυσελεούσης.

Η εκπαιδευτικός εκφώνησε τον πανηγυρικό της ημέρας. Το SigmaLive συνομίλησε με την εκπαιδευτικό, η οποία κατήγγειλε ότι στο διαδίκτυο κυκλοφορεί αποσπασματικά η ομιλία της και ότι προβάλλεται «διαστρεβλωμένα» αναφορά της στους ΛΟΑΤ. «Εγώ στις πορείες αναφέρθηκα. Έχω φίλους ομοφυλόφιλους που ενοχλούνται επίσης απ’ τις πορείες και τα αίσχη που γίνονται». Η εκπαιδευτικός έδωσε μάλιστα ως παράδειγμα την πορεία που έγινε προ μηνών στην Θεσσαλονίκη.

«Αν δεν κρατηθούμε στα ιερά και τα όσιά μας, θα χαθούμε ως έθνος», είπε η κ. Σιούφτα στο SigmaLive. Πρόσθεσε δε ότι είναι «κατά των πανηγυριών στα οδοφράγματα» και με «όλους όσοι προσπαθούν να αναγάγουν το Κυπριακό σε δικοινοτικό, αφού «είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής», όπως τόνισε. Η κ. Σιούφτα ανέφερε, επίσης, ότι «τη στάση των Ακελικών καταδίκασαν κι άλλοι με τη σειρά τους, όπως ο γιος του ήρωα Τάσου Μάρκου».

Πιο κάτω, αυτούσια η ομιλία της εκπαιδευτικού και η ανάρτηση-απάντηση από τη Δι/ντρια του Γραφείου του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ

"ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΑΙΝΟΥ

Ελληνίδες και Έλληνες της ημικατεχόμενης Κύπρου, καλημέρα σας.

ΟΧΙ.
Σε αυτό οφείλει το ελληνικό έθνος την επιβίωσή του.
Με αυτό σώζει την αξιοπρέπειά του.

Παίρνει υπόσταση όταν τεκμηριώνεται με το αίμα.
Κατοχυρώνεται όταν ειπωθεί από όσους αναλαμβάνουν την ευθύνη της καταγωγής τους.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε πει πολλά «όχι» .
ΟΧΙ που γεννούσαν μυριάδες άλλα τέτοια.
ΟΧΙ που σε καμιά περίπτωση δεν υπονοούσαν πόσο μάλλον να τσιμέντωναν οποιοδήποτε «ναι».

Σήμερα είναι η επέτειος μιας ακόμη λαμπρής άρνησης .
Ένα ακόμα ένδοξο ΟΧΙ πιασμένο χέρι χέρι με ένα “μολών λαβέ” έλαχε σε αυτή τη φυλή , την ελληνική να το βροντοφωνάξει στην Ιταλία, σε μια πανίσχυρη αυτοκρατορία που με τη βία θέλησε να επιβάλει την δική της τάξη πραγμάτων επιδιώκοντας να μεταβάλει τη Μεσόγειό μας, σε Μεσόγειό της.

«Αν η Ελλάδα ενέδιδε στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι κανείς δεν θα είχε το δικαίωμα να την κατηγορήσει» είπε σε ραδιοφωνική ομιλία του το 1942 ο Βρετανός υπουργός.Μα πόσο λάθος είχε!
Θα είχαν κάθε δικαίωμα να την κατηγορήσουν,
γιατί το «Μάχου Υπερ Πίστεως και Πατρίδος», που είχε τον τιτλο-προτροπή η προκήρυξη του Υψηλάντη, ωσάν θεριό θα έμπηγε τα νύχια του απάνω στου καθενός την συνείδηση.
Όχι ! Οι Έλληνες δεν είχαν επιλογή!

: «…Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 5ης και 30 πρωινής της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους.»,

Mε αυτό το λιτό πολεμικό ανακοινωθέν άρχισε να στάζει το αιμάτινο μελάνι απάνω στις σελίδες του βιβλίου μιας Ιστορίας τριών χιλιάδων χρόνων .
Από το στόμα του Λεωνίδα,
το ΟΧΙ έφτασε στα χείλη Κωνσταντίνου Δραγάτση Παλαιολόγου,
κοινώνησε την ψυχή του Διάκου εκεί στην Αλαμάνα,
δρασκέλισε τον ουρανό κι αντάμωσε τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό στην πλατεία του Σεραγιού,
πορεύτηκε άλλα 119 χρόνια για να ειπωθεί ξανά τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 από τον Έλληνα πρωθυπουργό, Ιωάννη Μεταξά.

Και τεκμηριώθηκε.

Εκεί στην ελληνοαλβανική μεθόριο , όπου «με το χαμόγελο στα χείλη» πήγαιναν
« οι φαντάροι μας μπροστά» έχοντας «οδηγήτρα την πανίσχυρη Κυρά,την Παναγιά που τους εχάρισε τετράδιπλα φτερά για να διαβαίνουν τα χιονοσκέπαστα βουνά».(Γ,Βερίτης)
Τόσο μπροστά που ο εχθρός γελοιοποιήθηκε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει για να υπερασπιστεί τη δική του επικράτεια.

Τεκμηριώθηκε εκεί ,
«Με τις ατέλειωτες συνοδείες γερόντων, γυναικών και παιδιών που ανέβαιναν αδιάκοπα προς την Πίνδο φέρνοντας στα χέρια, στους ώμους, στα κεφάλια το πολύτιμο υλικό, το απαραίτητο για τον στρατό. Άνθρωποι τους οποίους η ηλικία είχε θέσει στο περιθώριο της δράσης, έβρισκαν τώρα δυνάμεις για αναβάσεις με βάρη , κατορθωτές μόνο από ρωμαλέους αθλητές. Χωρικές ανέβαιναν η μια πίσω από την άλλη, αλλλόκοτες κανηφόροι του πολέμου, θηλυκοί Άτλαντες, που δεν καταθλίβονταν από το βάρος του φορτώματος.» (Δ.Κόκκινος)

Κι εύλογα αναρωτιέται ο ποιητής «Εχθρέ γιατί δε ρώτησες, ποιον πας να κατακτήσεις;»(Πυθαγόρας)
Αλήθεια δεν ήξερες εχθρέ,
πως οι 8 εκατομμύρια λόγχες σου,
θα έβρισκαν τα στήθη ενός ολόκληρου λαού
που με τη γρανιτένια του θέληση θα όρθωνε τείχος αδιαπέραστο κι απόρθητο οχηρό για να υπερασπιστεί την αδιατίμητη κι αλώβητη δια μέσου των αιώνων ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΙΜΗ ;

Τεκμηριώθηκε το ΟΧΙ.

Στην Πρεμετή, την Κορυτσά, το Αργυρόκαστρο, τη Χειμάρα, το Πόγραδετς, τους Αγιούς Σαράντα και σε τόσες άλλες πόλεις και χωριά.

Τεκμηριώθηκε το ΟΧΙ.
Εκεί στην Κύπρο,
γιατί κι η αγγλοκρατούμενη Κύπρος στάθηκε στο πλευρό της Μάνας της.
Με παρελάσεις, σημαιοστολισμούς και δοξολογίες οι Έλληνες της Κύπρου δήλωναν τη συμπαράστασή τους στον αγώνα μιας Ελλάδας που «είχε μεθύσει με το Αθάνατο κρασί του ‘21» και κοίταζε ίσια στα μάτια τον αιμοσταγή και σιδηρόφρακτο Γολιάθ που στεκόταν απέναντί της.

«Εις ολόκληρην την Κύπρον επικρατεί αφάνταστος ενθουσιασμός αφ’ ης στιγμής ελήφθη η είδησις ότι η Ελλάς απεφάσισε ν’ αμυνθεί διά των όπλων εις την ιταλικήν επίθεσην.Εις ολόκληρον την νήσον υψώθησαν ελληνικαί σημαίαι, αι οποίαι κυματίζουν παρά τας αγγλικάς. Μέγα πλήθος συνεκεντρώθη προ του Ελληνικού Προξενείου της Λευκωσίας και έψαλλεν Ελληνικούς και Αγγλικούς ύμνους…Εις το Προξενείον της Λευκωσίας κατά πυκνάς μάζας προσέρχονται ευσταλείς Κύπριοι, ζητούντες ν’ αποσταλούν εις την Ελλάδα, όπως υπηρετήσουν εις τας τάξεις του ελληνικού στρατού», ήταν τα λόγια με τα οποία ο ανταποκριτής του Ρόιτερ στη Λευκωσία περιέγραψε την ατμόσφαιρα που επικρατούσε.

Οι Άγγλοι αποικιοκράτες χρησιμοποιώντας το σύνθημα: «Εντασσόμενοι στον Αγγλικό στρατό, πολεμάτε για την Ελλάδα και για τη δική σας ελευθερία», εκμεταλλεύτηκαν τα αισθήματα των Κυπρίων που στα λάβαρα της καρδιάς τους ήταν υψωμένες οι λέξεις ΕΝΩΣΙΣ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, για να τους προσελκύσουν να καταταγούν .

Το Κυπριακό Σύνταγμα που αποτελείτο από λόχους ημιονοδηγών , γενικού μεταγωγικού, σκαπανέων, πεζικού, κινητών πλυντηρίων, αποβατικών σκαφών και μηχανοκίνητων μονάδων, προσέφερε υπηρεσίες σε διάφορα μέτωπα: στη Γαλλία, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή, στην Ελλάδα και στην Ιταλία γράφοντας σελίδες τιμής και δόξας.

Στα ειδικά γυναικεία συμμαχικά σώματα κατατάχθηκαν Κύπριες εθελόντριες για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους συμβάλλοντας κι αυτές στον μεγάλο αγώνα κατά του φασισμού και του ναζισμού.

Είχε κι η Κύπρος τους νεκρούς της , τους αιχμαλώτους και τους τραυματίες της στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο , οι Άγγλοι όμως με το τέλος του πολέμου αθέτησαν την υπόσχεση που έδωσαν στον κυπριακό λαό .Κι ήρθε η σειρά του πολύπαθου νησιού να κάνει τον δικό του αγώνα.

Τεκμηριώθηκε με τον καλύτερο τρόπο το ΟΧΙ.
Κι έλαμψε στον ορίζοντα το φως της ελπίδας για τους υπόδουλους λαούς.
Η μικρή Ελλάδα γεννούσε τα μεγάλα θαύματα.
Το γινάτι το ελληνικό που έχει φορεσιά την πίστη στον Θεό και τα μεγάλα ιδανικά της ελευθερίας και της δικαιοσύνης ενέπνευσε τον θαυμασμό ολόκληρου του κόσμου, ενός θαυμασμού που συμπυκνώθηκε στη ρήση «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Ο Μουσολίνι συνέχισε τις αποτυχημένες του προσπάθειες για να καταλάβει την Ελλάδα με αποκορύφωμα την Εαρινή Επίθεση τον Μάρτιο του 1941.
Τότε ο Χίτλερ αποφασίζει να βοηθήσει τη σύμμαχό του Ιταλία και να σταθεί στο πλευρό της.
Η διεύρυνση του εχθρικού μετώπου αναγκάζει τον περήφανο ελληνισμό που πολεμούσε «υπέρ βωμών και εστιών»
«όπως σε όλες τις μεγάλες μέρες της ιστορίας του Έθνους, ενιαίος και με όλες τις αρετές του.» (Δ.Κόκκινος), να παραδοθεί στα γερμανικά στρατεύματα κατοχής όχι όμως πριν δώσει τις τελευταίες του μάχες:

Εκεί στο οχυρό του Ρούπελ όπου μια χούφτα γενναίοι στρατιώτες αποδεκάτισαν πολεμώντας μέχρις εσχάτων τους πολυάριθμους Γερμανούς επιδρομείς.
Εκεί στην Κρήτη όπου « λίγα λιανοτούφεκα στα χέρια των Κρητικών και των ολίγων μισογυμνασμένων εφήβων θαυματούργησαν κι ανάγκασαν τον επιδρομέα να διεξαγάγει επί δύο εβδομάδες φοβερό αγώνα και να υποστεί αιματηρές θυσίες των πιο εκλεκτών στρατευμάτων του, εώς ότου στερεωθεί επάνω στο νησί». (Έκθεση Πολέμου και θυσιών της Ελλάδας 1940-1944)

Οι Γερμανοί καταλαμβάνουν την Θεσσαλονίκη στις 9 Απριλίου κι ακολουθεί η παράδοση της Αθήνας σε ένα καφενείο στις 27 Απριλίου 1941.
Κι έγιναν οι πόλεις και τα χωριά κρανίου τόπος.
Όμως τα βασανιστήρια, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις, η πείνα, όλα αυτά τα δεινά δε στάθηκαν ικανά να γονατίσουν τον λαό.

Η τριπλή κατοχή των Γερμανών , των Ιταλών και των Βουλγάρων
βρήκε αντίσταση.

Το αίσθημα της αδικίας ,
για
την υποδούλωση και εξαθλίωση της χώρας,
την εκμετάλλευση του πλούτου της
την καταστροφή του πολιτισμού της
έδωσαν το έναυσμα για την οργάνωση ομάδων «από ψυχωμένους πατριώτες που θα αναπτέρωναν το κλονισμένο φρόνημα του ελληνικού λαού και θα τον ωθούσαν σε πράξεις αντίστασης κατά των κατακτητών», αναφέρει στο βιβλίο του ο αγωνιστής της Αντίστασης Βύρωνας Καραγιάννης, γιος της ηρωίδας αγωνίστριας της Αντίστασης, Λέλας Καραγιάννη, μάνας εφτά παιδιών, αρχηγού της ομάδας «Μπουμπουλίνα», η οποία συνελήφθη από τους Γερμανούς, κατόπιν προδοσίας, και εκτελέστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 , ένα μήνα πριν την Απελευθέρωση της Ελλάδας .

Τον Οκτώβριο του 1944 ο κατακτητής αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα. Στον βράχο της Ακρόπολης υψώθηκε και πάλι η γαλανόλευκη.

Μακρύς ο κατάλογος των θυμάτων. Υπολογίζεται ότι 750.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου και της τριπλής κατοχής.

Πόσο απέχουμε εμείς σήμερα από εκείνο το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου 1940;
Ας μην απαντηθεί το ερώτημα με ψυχρά Μαθηματικά.
Με μια απλή αφαίρεση.
Να βάλουμε το χέρι στην καρδιά αντικρίζοντας τον Πενταδάκτυλο,
τα καζίνα και τα ΠΡΏΗΝ οδοφράγματα,
τα χρηματιστήρια και τις Τρόικες,
τον στρατό μας πια που «είναι για τα απολύτως απαραίτητα»
για να δώσουμε μια ειλικρινή απάντηση.

Ο Έλληνας είναι προορισμένος για να λέει ΟΧΙ όταν οι άλλοι επιλέγουν τον εύκολο δρόμο του συμβιβασμού επικαλούμενοι τη λογική.

Aυτή την ώρα η πατρίδα μας μετέρχεται δύσκολο αγώνα για την κατοχύρωση και διασφάλιση των εθνικών της δικαίων και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων δυστυχώς όμως αποτελεί ένα ακόμη πιόνι στο κέντρο των εμπλεκόμενων συμφερόντων μιας σκακιέρας που έχει στηθεί από τους δυνατούς της γης.

Και στους δυνατούς της γης δε συμφέρει να το αντιληφθούμε γιατί θα αντισταθούμε.
Και για να μην το αντιληφθούμε πρέπει να χάσουμε την εθνική μας υπόσταση.
Προωθούν οι «πολιτισμένοι εχθροί», τους πιο ακατάλληλους στις πιο κατάλληλες θέσεις, σε κέντρα λήψης αποφάσεων.
Ναι, αυτή η επίθεση γίνεται έντεχνα, ύπουλα...
Ο εχθρός είναι εντός των τειχών κι έχει ήδη επιστρατεύσει τα «παραισθησιογόνα» του.
Είναι αυτός ο ίδιος που κοιτάει απαξιωτικά τη γαλανόλευκη.
Είναι ο ίδιος που τον βλέπεις στο οδόφραγμα να χαριεντίζεται με ντέφια, σφυριά και ταμπούρλα για να σου αποδείξει πως δεν είναι εθνικιστής και αγαπάει την ειρήνη.
Είναι ο ίδιος που αύριο θα απαιτήσει στα ελληνορθόδοξα σχολεία σου να καταργηθούν η πρωϊνή Προσευχή , τα Θρησκευτικά, οι εθνικές επέτειοι, οι παρελάσεις γιατί ενοχλούν το παιδί του Μουσουλμάνου, του Βουδιστή του κάθε αλλόθρησκου.
Είναι ο ίδιος που έχει ήδη επέμβει στα βιβλία της Ιστορίας σου και την έχει παραποιήσει για να μην προκαλεί θυμό και οργή η αλήθεια της.
Είναι ο ίδιος που διοργανώνει τις «πορείες περηφάνιας» και σου ζητάει να επιβραβεύσεις τη διαστροφή .
Είναι ο ίδιος που σε έχει εξαθλιώσει οικονομικά έτσι ώστε η μόνη σου έγνοια να είναι πώς θα βγάλεις τα προς το ζειν και να βάζεις σε δεύτερη και τρίτη μοίρα τον αγώνα για την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Είναι ο ίδιος που σε επιβραβεύει με επιταγές για να επαναπροσεγγίζεσαι με τον Τουρκοκύπριο και την Τουρκοκύπρια. Λες και είναι αυτό το πρόβλημά μας με την τουρκοκυπριακή μειονότητα .
Είναι ο ίδιος που αθωώνει τον Ληστή, τον Μακελλάρη και σου ζητάει να κάνεις κι εσύ το ίδιο με την υπογραφή σου.

Το πώς ορίζει ο καθένας τι είναι «πατρίδα» καθορίζει και την απόστασή του από τα μεγάλα ΟΧΙ του έθνους .
Αν πατρίδα είναι απλά ένας γεωγραφικός προσδιορισμός τότε απέχουμε πολύ .
Αν όμως πατρίδα μας είναι η μνήμη , τότε η απόσταση μηδενίζεται και το ΟΧΙ
το όρθιο,
το ευθυτενές,
το αειθαλές,
το πέρκαλλο,
το ακατάλυτο,
το ακέραιο
το αδιαπραγμάτευτο,

Που ειπώθηκε.
Που τεκμηριώθηκε.

Στις θάλασσες και στα βουνά μας,
στην πύλη του Ρωμανού,
στην Αλαμάνα,
στη Στάτιστα,
στο Μπιζάνι,
στην Πίνδο
στον Μαχαιρά,
στις αγχόνες,
στους Αχυρώνες,
στον Πενταδάκτυλο,
στη Δερύνεια,

γίνεται αργαλειός για να υφάνουμε απάνω τη Λευτεριά μας!

Γίνεται ένας «πάτσος τζι ένας κλότσος» σε οποιονδήποτε προξενητή, μεσολαβητή, πεμπάμενο επιχειρήσει να τουρκοποιήσει το ελληνικότατο νησί μας.

Πόσο εύστοχα το είπε κι ο Μενέλαος Λουντέμης εκείνο το ΟΧΙ με ένα ποίημα του για την Κύπρο, απευθυνόμενος στους μεσολαβητές του Ο.Η.Ε. τους οποίους αποκαλεί «προξενητάδες»:

Να τι να τους πεις, προξενητή.
Είμαστε μες στα νερά περιζωμένοι
-έτσι να τους πεις-,
μα δεν είμαστε, όχι , απελπισμένοι.
Οι απελπισμένοι δεν έχουνε ανάστημα.
Δεν περιγελούν τις αυτοκρατορίες.
Δεν πετούν λάσπη στους μπρούντζινους γίγαντες.
Και να τους πεις ακόμη,
πως ζούμε φρυγμένοι , πεινασμένοι
μα όχι απελπισμένοι.
Οι απελπισμένοι, πες , ζούνε μπρούμυτα.
Με φοβισμένα μάτια.
Με σκεπασμένα λόγια.
Με δαρμένη φωνή.
Όχι, δεν είμαστε απελπισμένοι.
Οι απελπισμένοι μόνο τρέμουν.
Μόνο σκύβουν.
Μόνο συμφωνούν.
Όχι πες! Εμείς δεν είμαστε απελπισμένοι.
Εμάς τα μάτια μας
πηδούν πάνω απ’ τις κορυφογραμμές,
εμάς η φωνή μας ξεπερνά, πες, τα σύννεφα.
Εμείς είμαστε περήφανοι.
Και δεν καλοπιάνουμε.
Δε θυμιατίζουμε.
Δεν προσκυνάμε.
Αυτή είν’ η χάρτα μας εμάς.
Αυτό το Σύνταγμά μας.

Στο πρώτο βιβλίο του Θουκυδίδη, ο Αρχίδαμος ο βασιλιάς των Λακεδαιμονίων, απευθυνόμενος στο λαό του, τον προτρέπει να μην στηρίζει τις ελπίδες του στα σφάλματα που θα κάνουν οι εχθροί αλλά στη δική του προνοητικότητα για την ασφάλειά του.

Δυστυχώς στην πορεία μας ως κράτος, πράττουμε ακριβώς το αντίθετο. Στηρίζουμε την εθνική μας επιβίωση στα λάθη του εχθρού.

Πού είναι η δική μας προνοητικότητα για την ασφάλειά μας;
Ασφάλεια είναι η ενίσχυση της άμυνάς μας!

Χωρίς την ενδυνάμωσή της απλά θα συνεχίσουμε χατζιαβατίζουμε απάνω στους μπερντέδες που μας φτιάξανε.Κακομάζαλοι και σκυφτοί θα λέμε «ναι» Από δειλία.

Τα ΟΧΙ όμως θα είναι εκεί . Στην ίδια θέση πάντα.
Ελληνίδες και Έλληνες της Κύπρου , Αντισταθείτε!

Τιμή και δόξα σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

Σας ευχαριστώ". 

Η ανάρτηση της Δι/ντριας του Γραφείου του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ

"Αγαπητή κυρία Δασκάλα Ελένη Σιούφτα,

Κάποιος πρέπει να έρθει να σας βγάλει έξω από την τάξη και να μην σας επιτρέψει ξανά την είσοδο, γιατί:
Εχτές στην ομιλία που κάνατε για την 28η Οκτωβρίου μέσα στην εκκλησία μιλήσατε για φυλή, μιλήσατε για εχθρό που μας ναρκώνει με παραισθησιογόνα, για «το παιδί του μουσουλμάνου, του βουδιστή, του κάθε αλλόθρησκου», γιατί καταγγείλατε την ομοφυλοφιλία ως διαστροφή, σπείρατε μίσος εναντίον Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων που αγωνίζονται για την επανένωση, γιατί αποφανθήκατε ότι ο μόνος δρόμος είναι ο πόλεμος.
Κάποιος πρέπει να έρθει να σας βγάλει έξω από την τάξη και να μην σας επιτρέψει ξανά την είσοδο, γιατί χτες νομίζατε ότι κάνατε ομιλία υπέρ της νίκης των Ελλήνων έναντι του Μουσολίνι και του Χίτλερ, αλλά στην ομιλία σας ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ ήσασταν εσείς, ήταν αυτά που είπατε.

Αγαπητή κυρία Δασκάλα Ελένη Σιούφτα,

Κάποιος πρέπει να έρθει να πιάσει το πτυχίο σας και να το περάσει από το shredder, όχι μόνο για τα όσα είπατε, αλλά και για τα όσα δεν καταλάβατε, αν και περάσατε από πανεπιστημιακά έδρανα και αφού δεν τα καταλάβατε, πώς να τα πείτε…

Δεν είπατε ποιος αντιστάθηκε σε ποιον, στο όνομα και του ελληνικού έθνους, ποιος και γιατί καθοδήγησε την κοινωνία να αντισταθεί τότε.
Δεν είπατε ότι ήταν ψέμα πως ήταν «ενιαίος ο ελληνισμός» που πολέμησε τον χιτλεροφασισμό, κάποιοι έτρεξαν να πολεμήσουν, άλλοι περίμεναν τους Γερμανούς παραταγμένοι για να τους παραδώσουν το κλειδί της Αθήνας.
Ναι, πολέμησαν και Κύπριοι τον χιτλεροφασισμό, αλλά δεν είπατε με ποιου την πρωτοβουλία, ποιου την απόφαση, ποιου την εκστρατεία; Μήπως θυμάστε ποιου πολιτικού Κόμματος η ηγεσία σύσσωμη έτρεξε να καταταγεί;
Δεν παίζανε στρατιωτάκια στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, ο πόλεμος ήταν ιδεολογικός. Στην φωτό, οι κύριοι που βλέπετε ήταν στο ίδιο στρατόπεδο. Μεταξάς και Γκέμπελς.

Αγαπητή κυρία Δασκάλα Ελένη Σιούφτα,
Κάποιος πρέπει να έρθει να πιάσει το πτυχίο σας και να το περάσει από το shredder….".