Μιχάλης Αντωνίου

Ένα περιστατικο που με προβληματίσε, συνέβη χθες το βράδυ στην Λάρνακα. 

Κυριακή βράδυ και εγώ όπως αρκετός κόμσος απολάμβανα την βόλτα μου στις "Φοινικούδες", ξαφνικά με πλησιάζει ένας κύριος και μου λέει: "Γεια σου τσιάκκο μου, τι κάμνεις;" Καλά ευχαριστώ απαντώ. "Έλα να σου πω, έσιεις λλία σελίνια να μου δώκεις να περάσω τζιαι γιω τις γιορτές μου γιε μου;", με ρωτά με ένα θλιμμένο ύφος.

Έδωσα στον κύριο κάποια λεφτά και μετά το πέρας της συζήτησης, μπλοκαρα. Δεν έιναι ότι ζω σε ένα ροζ συννεφάκι, ούτε πιστεύω ότι όλα είναι όμορφα και ωραία. 

Οι αριθμοί και τα γεγονότα μιλούν απο μόνα τους. Ο κόσμος πεινά,  ενώ κάποιοι άλλοι "βασιλεύουν". 

Σαν φοιτητής στην Αθήνα έζησα εκατοντάδες τέτοια περιστατικά, όμως στην Ελλάδα δυστυχώς αυτο το φαινόμενο, ήταν συνηθισμένο. 

Στην Κύπρο όμως δεν έχω συναντήσει πότε κάτι παρόμοιο, και ούτε πίστευα πως θα συναντήσω, όχι επειδή δεν υπάρχουν περιστατικά φτώχειας, αλλά επειδή πίστευτα ότι τουλάχιστον η κατάσταση είναι ελεγχόμενη. 

Το χθεσινό περιστατικό με διέψευσε και φαινεται πως τα..."μακριά κοντά εφτάσαν"...

Εύχομαι αυτές τις γιορτές, κανένας άνθρωπος να μην στερηθεί το  πιο απαραίτητο, ένα πιατο φαί. Που έτσι όπως κατάντησε η κοινωνία μας, ούτε κι αυτό δεν είναι δεδομένο για κάποιους συνανθρώπους μας...