«Τα αγαθά κόποις κτώνται», λέει ένα αρχαίο ρητό και τα επιτεύγματά της αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Ο «θηλυκός Αντεντοκούμπο», όπως έχει χαρακτηριστεί, το κορίτσι με το σπάνιο ταλέντο, που σε ηλικία μόλις 14 ετών άφησε πίσω του οικογένεια και φίλους, προκειμένου να κυνηγήσει τα όνειρά του, πρώτα στα ελληνικά και έπειτα στα αμερικανικά και ευρωπαϊκά παρκέ, δεν τα βρήκε όλα ρόδινα στη ζωή. Οι επιτυχίες δεν της χαρίστηκαν ούτε ήταν τυχαίες. Από τις επίπονες προπονήσεις μέχρι τελικής πτώσεως και τα καψόνια στα boot camp με Αμερικανούς πεζοναύτες μέχρι την κλήση στην Εθνική Ελλάδος και τη μετεγγραφή στην ισπανική Γκέρνικα, η ζωή της κυπριακής καταγωγής μπασκετμπολίστριας, Ελεάννας Χριστινάκη (κόρης του προπονητή και πρώην τερματοφύλακα, Νώντα Χριστινάκη και της δημοσιογράφου, Αφροδίτης Αυγουστίνου), θυμίζει περισσότερο… Survivor παρά ζωή αθλήτριας! Η ίδια πάντως δεν εφησυχάζει. Στα 22 της χρόνια απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων της, αλλά συνεχίζει να δουλεύει με ήθος και αφοσίωση, σεμνά και ταπεινά, μεθοδικά και στοχοπροσηλωμένα, τονίζοντας πως είναι ακόμη μακρύς ο δρόμος μέχρι να φτάσει στην Ιθάκη της!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Παναγιώτα Χαραλάμπους  /ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Who is who

Η Ελεάννα γεννήθηκε το 1996 στο Παραλίμνι και έπαιξε για πρώτη φορά μπάσκετ στην Λευκωσία. Ακολούθως μετέβη στην Ελλάδα με την οποία αθροιστικά (σε συνδυασμό με την Κύπρο) έχει ρεκόρ συμμετοχών στις μικρές Εθνικές Ομάδες. Από τα 17 της χρόνια είναι μέλος της Εθνικής Γυναικών, ενώ με τον Παναθηναϊκό πέτυχε την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος. Στο αμερικανικό κολεγιακό πρωτάθλημα αγωνίστηκε σε δύο ομάδες της πρώτης δεκάδας σε εθνικό επίπεδο, κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει πετύχει ούτε άνδρας αθλητής. Από το 2018 αγωνίζεται ως επαγγελματίας στην πρωτοπόρο του ισπανικού γυναικείου πρωταθλήματος DIA, Lointek Gernika, στο Μπιλμπάο. Η συνέντευξη της Χριστινάκη συνοδεύτηκε από μια μεγάλη επιτυχία για την Ελεάννα και την Γκέρνικα που πέτυχαν πρόκριση στη δεύτερη φάση του EuroCup, ολοκληρώνοντας την πρώτη φάση των Ομίλων με μεγάλη νίκη 84-66 επί της πορτογαλικής Ουνιάο Σπορτίβα. 

Πώς προέκυψε η ενασχόληση σου με το μπάσκετ; Επηρέασαν καθόλου τα αθλητικά γονίδια του μπαμπά που διετέλεσε τερματοφύλακας;

Πολύ τυχαία ξεκίνησε. Από μικρή είχα δοκιμάσει πολλά αθλήματα και μια μέρα που έπαιζα σε αγώνα καλαθόσφαιρας με το σχολείο μου, ήταν στην κερκίδα και ο πρώτος μου εκ των υστέρων προπονητής, Τάκης Μιραλάης. Ο κόουτς ζήτησε από τον πατέρα μου να με πάρει σε προπόνηση. Κόλλησα αμέσως, λάτρεψα το μπάσκετ από την πρώτη στιγμή. Σίγουρα, το γεγονός ότι ο πατέρας μου ήταν αθλητής με επηρέασε γιατί από μικρή βρισκόμουν σε γήπεδα ποδοσφαίρου και είχα αγαπήσει τον αθλητισμό.

Σε ηλικία μόλις 14 ετών φεύγεις από την Κύπρο και μεταβαίνεις στην Αθήνα και τον Παναθηναϊκό. Πώς είναι για ένα παιδί σε αυτή την ηλικία να αφήνει πίσω του οικογένεια και φίλους για να κυνηγήσει το όνειρό του;
 
Είναι δύσκολο, αλλά έχεις άγνοια κινδύνου και δεν καταλαβαίνεις ότι ακροβατείς σε τεντωμένο σκοινί. Χρειάζονται πολλές θυσίες για να πετύχεις τα όνειρα σου κι αυτό έκανα και εγώ. Φυσικά τίποτα δεν θα είχα πετύχει αν δεν έφευγα σε τόσο μικρή ηλικία κι αν δεν έμεναν στην Αθήνα ο παππούς και η γιαγιά μου, ώστε να πειστούν οι γονείς μου να με αφήσουν να πάω στον Παναθηναϊκό. Ήμουν σε μια μεγάλη ομάδα, δούλεψα πολύ και βρισκόμουν καθημερινά σε πολύ υψηλό επίπεδο μπάσκετ, κάτι που με έκανε να βελτιωθώ σημαντικά. Είχα πολλές ευθύνες από μικρή, αλλά αυτό με έκανε πιο δυνατή. Έπρεπε να μαγειρεύω, να πλένω τα ρούχα μου, να πηγαίνω στο σχολείο και μετά προπόνηση. Όλες αυτές οι αρμοδιότητες από μικρή ηλικία με βοήθησαν να ωριμάσω πιο γρήγορα και να καταλάβω πως δεν θα μου στρώσει κανένας το κόκκινο χαλί, αλλά πρέπει να παλέψω μόνη μου για να πετύχω τους στόχους μου.
 
Από την Ελλάδα μεταβαίνεις για σπουδές στην Αμερική, όπου συμμετέχεις με μεγάλη επιτυχία στο κολεγιακό πρωτάθλημα. Πώς ήταν η ζωή στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; 
 
Ήταν μια όμορφη εμπειρία και χαίρομαι που την έζησα. Στην Αμερική έμαθα ότι δεν είμαι καλή μόνο στο μπάσκετ, αλλά και σε αλλά πράγματα. Σπούδασα μάλιστα πράγματα που ούτε καν είχα φανταστεί πως μπορεί να με ενδιέφεραν. Το κολεγιακό πρωτάθλημα δεν είναι εύκολο ειδικά όταν βρίσκεσαι στην Α’ κατηγορία και στο νούμερο 3. Πολλά παιδιά πηγαίνουν στο κολέγιο, αλλά έχει τεράστια σημασία σε τι πανεπιστήμιο πηγαίνουν. Όταν βρίσκεσαι σε μια τόσο υψηλού επιπέδου ομάδα τα πράγματα σίγουρα δεν είναι εύκολα. Υπάρχει μεγάλη πίεση να μη χάνει η ομάδα ποτέ, σε κάθε παιχνίδι μας υπήρχε πάνω από 8.000 κόσμος στο Μέριλαντ και φυσικά υπάρχει τεράστιος ανταγωνισμός. Καθημερινά είχα να ανταγωνιστώ τα επόμενα αστέρια του WNBA κι αυτό ήταν κάτι που με έκανε να μη χαλαρώνω ποτέ. Το πιο σημαντικό βέβαια από όλα είναι που κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου και να παίζω ταυτόχρονα το άθλημα που αγαπώ.

Σε παλαιότερη συνέντευξή σου είχες μιλήσει για τις επίπονες καθημερινές προπονήσεις στην Αμερική, αλλά και για τα καψόνια στο boot camp με Αμερικανούς πεζοναύτες που είχατε επισκεφθεί με την ομάδα στο πλαίσιο της προετοιμασίας. Περίγραψε μας λίγο τις συνθήκες εκεί… 
 
Ήταν δύσκολα τα χρόνια μου στην Αμερική. Πολύ διαφορετική προπόνηση και πάρα πολλές ώρες στο γήπεδο. Στην Αμερική όποιος δεν μπορεί να αντέξει αυτές τις προπονήσεις και τη μεγάλη πίεση τον αποβάλλει το σύστημα. Καθημερινά έπρεπε να ξυπνάω στις 4 το πρωί, να πηγαίνω προπόνηση στις 5:15, μετά να πηγαίνω μάθημα, μετά πάλι προπόνηση και στη συνέχεια διάβασμα και ύπνο. Μια επίπονη καθημερινότητα που σίγουρα με έκανε να εκτιμήσω πολλά απλά πράγματα. Κάθε μέρα εκεί ήταν ένας αγώνας επιβίωσης, αλλά χαίρομαι που μπορώ να μοιράζομαι τις εμπειρίες μου εκεί και να προϊδεάζω τα παιδιά που θέλουν να πάνε σε κολέγια. Όσον αφορά το boot camp είναι πλέον η αγαπημένη μου ιστορία, αυτή που αρχικά μισούσα περισσότερο. Μας πήγαν σε ένα στρατόπεδο πεζοναυτών για να γίνουμε σκληρές, πνευματικά και σωματικά. Έπρεπε να δεχθούμε την εκπαίδευση των στρατιωτών για  δυο μέρες χωρίς σχεδόν καθόλου ύπνο, χωρίς φαγητό, με ελάχιστο νερό, μέσα σε δάσος με άγρια ζώα, φορτωμένες με 40 κιλά εξοπλισμό στην πλάτη και περπατώντας για ώρες. Νόμιζα ότι μετά από αυτό θα έπαιρνα τον πατέρα μου για να του ζητήσω να γυρίσω πίσω, αλλά ευτυχώς με κράτησε η σκέψη ότι αυτό ήταν το δυσκολότερο που έπρεπε να περάσω και τελικά  άντεξα.
 
Η ζωή σου θα έλεγε κανείς ότι θυμίζει περισσότερο... Survivor παρά ζωή αθλήτριας. Μήπως τελικά αυτό απαιτεί ο πρωταθλητισμός πέραν από το ταλέντο; Πρώτα και πάνω απ’ όλα μαχητές;
 
Ακριβώς, έχω καταλήξει πια πως σίγουρα δεν φτάνει το ταλέντο, αλλά έχει πολύ μεγάλη σημασία η προσωπικότητα κάθε αθλητή. Μια δυνατή προσωπικότητα, ένα σωστό mindset μπορεί να σε βοηθήσει να αντέξεις περισσότερο και να καταλάβεις ότι μόνο με σκληρή καθημερινή δουλειά μπορείς να πετύχεις. Έχω δει εκατοντάδες παιδιά - συμπαίκτριες, που είχαν άφθονο ταλέντο, αλλά δεν είχαν δυνατό χαρακτήρα και δεν άντεξαν τον ανταγωνισμό και τη μεγάλη πίεση. Δεν είναι απλά να μπορείς να βάλεις την μπάλα στο καλάθι, είναι να μπορείς να διαχειριστείς με αξιοπρέπεια δύσκολες καταστάσεις καθημερινά, να μπορείς κάτω από τεράστια πίεση να σκεφτείς καθαρά και να πάρεις τη σωστή απόφαση, να μπορείς να αφήνεις τα προσωπικά σου έξω από τη δουλειά σου, να έχεις υπομονή, να υπερασπίζεσαι καθημερινά τον εαυτό σου γιατί υπάρχουν χιλιάδες άτομα που θα ήθελαν να είναι στη θέση σου και άλλα που σε ζηλεύουν και θέλουν να πάρουν από τη λάμψη σου.

Είσαι μία από τις πλέον ανερχόμενες παίκτριες όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας καλαθόσφαιρας. Αγωνίζεσαι με τα χρώματα της γυναικείας Εθνικής Ομάδας Μπάσκετ στην Ελλάδα και φέτος παίζεις στο ισπανικό πρωτάθλημα. Σε έχουν μάλιστα χαρακτηρίσει ως το «θηλυκό Αντετοκούνμπο»; Πώς νιώθεις γι’ αυτά σου τα επιτεύγματα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα; 
 
Είναι όμορφο να επιβραβεύεται η δουλειά σου, αλλά έχω ακόμα πολύ δρόμο να διανύσω μέχρι να φτάσω στην Ιθάκη μου. Σίγουρα ο παραλληλισμός με τον Γιάννη είναι υπερβολικός και υπάρχει χαώδης διαφορά του επιπέδου και αυτών που έχει πετύχει ο «Greek Freak», απλά οι δημοσιογράφοι της Αμερικής σε κάποιο σπουδαίο παιχνίδι, χαριτολογώντας χρησιμοποίησαν το ίδιο παρατσούκλι και για μένα.
 
Πώς αξιολογείς την μέχρι τώρα εμπειρία σου στην Γκέρνικα Ισπανίας και τι διαφορές υπάρχουν σε σχέση με το κολεγιακό πρωτάθλημα της Αμερικής;
 
Η Γκέρνικα είναι πρώτη στο ισπανικό πρωτάθλημα και περάσαμε και στην επόμενη φάση του EuroCup. Είναι μια πολύ ανταγωνιστική ομάδα με έναν εξαιρετικό προπονητή, ο οποίος βρίσκεται χρόνια στις μικρές εθνικές ομάδες της Ισπανίας και έχει τρομερή εμπειρία. Το ισπανικό πρωτάθλημα είναι πολύ ανταγωνιστικό. Κάθε εβδομάδα ο πρώτος μπορεί να χάσει από τον τελευταίο. Το μπάσκετ εδώ είναι πολύ γρήγορο και με αρκετή τακτική. Στην Ισπανία είδα μια εξαιρετική αθλητική κουλτούρα που με κάνει να πιστεύω ότι μπορώ να μείνω για πολλά χρόνια εδώ. Η μεγαλύτερη σωματειακή επιτυχία είναι, όπως σε όλα τα αθλήματα, η πρόκριση από τους Ομίλους στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και η κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου. Ελπίζω πως μετά την πρόκριση μας θα περάσουμε το μεγάλο εμπόδιο της Γαλατά Σαράι και θα βρεθούμε κοντά στην κατάκτηση του τροπαίου.
 
Πώς είναι μια καθημερινή ημέρα της Ελεάννας στην Ισπανία και ποιες είναι οι στερήσεις πίσω από τις επιτυχίες στα παρκέ;
 
Προπονήσεις κάθε μέρα, δυο αγώνες την εβδομάδα, πολλά ταξίδια και αρκετή κούραση. Η Ισπανία είναι πιο κοντά στην Ελλάδα και την Κύπρο, όποτε είναι πιο εύκολο να έρχεται η οικογένεια και οι φίλοι μου. Τις υπόλοιπες μέρες βιβλία και ταινίες είναι μέρος της ρουτίνας μου. Στα μικρά ρεπό σχεδιάζω να δω λίγο Μπαρτσελόνα και Βαρκελώνη και λίγο Ρεάλ και Μαδρίτη σε ποδόσφαιρό και μπάσκετ φυσικά.

Μετά την Ισπανία ποια είναι τα πλάνα της Ελεάννας; Βρίσκεται στο πίσω μέρος του μυαλού σου το WNBA ή δεν έχεις βλέψεις να επιστρέψεις στην Αμερική;
 
Δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον, το μόνο που ξέρω είναι ότι συνεχίζω να δουλεύω πολύ σκληρά καθημερινά. Τα όνειρα υπάρχουν, αλλά ένας τέτοιος δρόμος, όπως το επαγγελματικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ, μπορεί να ανοίξει μόνο αν δουλεύεις ποιοτικά και σκληρά, όπως κάνουμε εδώ στην Γκέρνικα. Οπωσδήποτε πρέπει να είσαι σεμνή και σοβαρή χωρίς καμία παρεκτροπή. Ελπίζω ότι θα ωριμάσω τόσο όσο χρειάζεται σε όλους τους τομείς, ώστε να έχω κάποια στιγμή κι αυτή την εμπειρία.
 
Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σου με την Εθνική Ελλάδος;
 
Όσο και αν φαίνεται παράξενο παρόλο που από τα 17 μέχρι τα 22 μου χρόνια έχω φτάσει στους «4» της Ευρώπης και στην 9η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με την Εθνική Ομάδα δεν σταματώ να πιστεύω ότι η παρακαταθήκη των μεγάλων παικτριών που αποχώρησαν προσφάτως πρέπει να αποτελεί φάρο για εμάς, ώστε να συνεχίσουμε με νέες, μεγαλύτερες διακρίσεις. Η νέα γενιά παικτριών της Εθνικής μπορεί να συνεχίσει να κρατάει το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Πιστεύουμε στο σύνολο και στις μεγάλες εμπειρίες που έχουμε πλέον οι πολλές καλές νεαρές παίκτριες με πρώτη την  Άρτεμις Σπανού και στη συνέχεια την  Παυλοπούλου, την Νικολοπούλου, την Φασούλα, εμένα και κάποια άλλα νεαρά κορίτσια, ώστε να φτάσουμε κάποια στιγμή και σε μετάλλια σε τέτοιους αγώνες.

Η Κύπρος τι είναι για σένα Ελεάννα; 
 
Η Κύπρος για μένα είναι ό,τι και η Ελλάδα, δεν τις διαχωρίζω σε δυο πατρίδες. Μπορεί να έχω και τις δυο υπηκοότητες, αλλά τις θεωρώ μια πατρίδα μου. Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Κύπρο, έχω παίξει με το κυπριακό εθνόσημο στην Εθνική Κορασίδων και έχω βαθιές οικογενειακές ρίζες στο νησί, καθώς η οικογένειά μου ζει μόνιμα εδώ. Νιώθω ότι έχω μια μεγάλη πατρίδα, στην οποία ανήκουν δυο κράτη.
 
Τι θα συμβούλευες τα νέα κορίτσια που θέλουν να ασχοληθούν με το μπάσκετ; Ποιο θα έλεγες ότι είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας και τι είναι αυτό που απαιτείται για να φτάσει κανείς στην κορυφή;
 
Σκληρή δουλειά πάντα, να γίνουν επαγγελματίες κατά συνείδηση από μικρή ηλικία, δηλαδή να κοιμούνται σωστά, να τηρούν μια αθλητική διατροφή, να έχουν ένα γυμναστή και να δουλεύουν έξτρα, έτσι ώστε να έχουν μεγαλύτερη εξέλιξη. Το τρίπτυχο της επιτυχίας για εμένα είναι η σκληρή δουλειά, το ήθος και η αφοσίωση. Φυσικά πρέπει να ξεκινήσουν από το απλό και δύσκολο να χαίρονται και να απολαμβάνουν το παιχνίδι.

Και «Nike Athlete» η Ελεάννα

Την περασμένη Τετάρτη ανακοινώθηκε η επιλογή της Ελεάννας Χριστινάκη ως «Nike Athlete», πράγμα που σημαίνει ότι θα φιγουράρει στις διαφημίσεις αυτής της σπουδαίας εταιρείας αθλητικών ειδών αρχικά σε Κύπρο και Ελλάδα και ακολούθως στην Ευρώπη. Η Ελεάννα δηλώνει ότι είναι το αγαπημένο της brand name και νιώθει περήφανη που έχει επιλεγεί να συμμετέχει στη μεγάλη οικογένεια των αθλητών της Nike.