Υπό κράτηση στις Κεντρικές Φυλακές μέχρι την έκδοσή του θα παραμείνει Ρώσος ο οποίος φέρεται να εξαπάτησε όμιλο εταιρειών αποσπώντας 150 εκατομμύρια ρούβλια.

 Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα έγγραφα τα οποία συνόδευαν το αίτημα των ρωσικών Αρχών για έκδοσή του, ο εν λόγω εκζητούμενος, «με στόχο το προσωπικό οικονομικό κέρδος και όφελος, εξαπάτησε με πρόθεση και ψευδείς παραστάσεις συγκεκριμένο όμιλο εταιρειών στη Ρωσική Ομοσπονδία, εξασφαλίζοντας το ποσό των 150.000.000 ρουβλιών, γνωρίζοντας εξ υπαρχής ότι δεν ήταν σε θέση να τηρήσει τους όρους αποπληρωμής και παραπλανώντας, ως προς τις πραγματικές του προθέσεις, τον διευθυντή του εν λόγω ομίλου».

Το αίτημα εξετάστηκε από το Επαρχιακό Δικαστήριο Λευκωσίας το οποίο, τον Ιούλιο, αποφάσισε την έκδοσή του και παράλληλα την κράτησή του έως την παράδοσή του στις ρωσικές Αρχές. Η κράτησή του στις Κεντρικές Φυλακές ήταν το ζήτημα το οποίο εξέτασε το Ανώτατο Δικαστήριο στο πλαίσιο διαβήματος με το οποίο ζητούσε όπως αφεθεί ελεύθερος. Το βασικό επιχείρημα, το οποίο τέθηκε από τον δικηγόρο του, ήταν ότι λανθασμένα αποφασίστηκε η έκδοση και η κράτησή του αφού οι πράξεις που του αποδίδονταν, δεν φανέρωναν ποινικό αδίκημα, αλλά, παραβίαση των όρων σύμβασης δανείου.

Το Ανώτατο Δικαστήριο υπέδειξε επί του προκειμένου ότι «ταυτόσημο επιχείρημα τέθηκε και ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου, το οποίο αντίκρυσε το όλο ζήτημα στη σωστή του διάσταση. Το ζητούμενο είναι κατά πόσο τέθηκε ενώπιον του πρωτόδικου Δικαστηρίου ικανοποιητική μαρτυρία ώστε να δικαιολογούσε την έκδοση και κατά πόσο το Δικαστήριο ενήργησε εντός του δικαιοδοτικού του πλαισίου. Ήταν σαφές από τα έγγραφα έκδοσης, ιδίως από τη σύνοψη των γεγονότων, ότι το αδίκημα για το οποίο επιδιώκεται η έκδοση είναι η υπεξαίρεση περιουσίας με απάτη, αδίκημα το οποίο φαίνεται να διαπράχθηκε στα πλαίσια σύναψης σχετικής συμφωνίας για τη λήψη χρημάτων, με ταυτόχρονη ανάληψη υποχρέωσης επιστροφής του εν λόγω ποσού σε συγκεκριμένη ημερομηνία». Κρίθηκε λοιπόν ότι το θέμα δεν ήταν αστικής φύσεως, όπως το παρουσίαζε ο εκζητούμενος. 

Περαιτέρω, σε ό,τι αφορά τον ισχυρισμό για πολιτικά κίνητρα, το Ανώτατο σημείωσε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί δεν τεκμηριώθηκαν «κατά παράβαση της νομολογιακής αρχής ότι το βάρος απόδειξης, με πειστικό τρόπο, ανάλογων ισχυρισμών φέρει το πρόσωπο που τους προβάλλει».
Υπό αυτά τα δεδομένα, το Ανώτατο έκρινε πως «δεν έχει καταδειχθεί λόγος που να δικαιολογεί παρέμβαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου προς παραμερισμό της διαταγής για έκδοση του Αιτητή ή την κράτησή του διά σκοπούς έκδοσής του στη Ρωσική Ομοσπονδία».