Διαβάστε αυτούσιο το θέμα της Χριστιανας Διονυσίου της ιστοσελίδας ant1.com.cy

Στις μέρες μας…

Μάθαμε να νοιαζόμαστε μόνο για τις γεμάτες τσέπες, τα γεμάτα από ευμάρεια σπίτια και το μόνο που ονειρευόμαστε είναι μια ζωή πλούσια, χωρίς υλικά προβλήματα. Οι καρδιές μας έγιναν πια βαριές, γεμάτες θλίψη.

Δυστυχώς, σπάνια πια βρίσκεις γεμάτες καρδιές, τις πλημυρισμένες απο αγάπη, αλληλεγγύη, ζεστασιά, αθωότητα, όνειρα, ελπίδα, εμπιστοσύνη και σεβασμό. Τις καρδιές που ξέρουν να γελούν, να δένονται, να δίνονται. Τις γεμάτες καρδιές που δε φοβούνται να χτυπούν δυνατά. Τις καρδιές που ξέρουν να εκτιμούν όλα αυτά που έχουν και όσο και αν έχουν πληγωθεί ή έχουν προδοθεί, συνεχίζουν να είναι γεμάτες.

Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς μια τέτοια καρδιά; Ποιος κατάφερε ποτέ να της αντισταθεί και ποιος μπορεί να ζήσει χωρίς αυτή;

Μια τέτοια καρδιά είναι ο Ανδρέας Κκέζος. Στην αρχή δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις, λες πως γίνεται στις μέρες μας και όμως, αυτό το παλικάρι, έχει μια γεμάτη καρδιά, μια καρδιά γεμάτη φως!

Ο Ανδρέας Κκέζος αναφέρει στο Ant1.com.cy:

«Γεννήθηκα στις 3/7/1987 στο Παραλίμνι και έχω 2 αδέλφια. Γεννήθηκα με υποπλασία αριστερού κάτω άκρου και φοράω προσθετικό πόδι. Κάθε 5 χρόνια χρειάζεται να μεταβαίνω στην Αθήνα για καινούργιο πρόσθεμα. Δυστυχώς, τα υλικά όταν περάσουν κάποια χρόνια αρχίζουν να φθείρονται και πρέπει να δημιουργηθεί καινούριο.

Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, παρά τα προβλήματα μου, ήταν όμορφα. Τα παιδιά στο σχολείο με αγαπούσαν και δεν δέχτηκα πότε bullying. Αυτό με έκανε ακόμα πιο δυνατό και η ζωή μου ήταν το ίδιο φυσιολογική όπως και των άλλων παιδιών. Σίγουρα, χρειάστηκε να πολεμήσω σωματικά, ψυχικά και συναισθηματικά, για να αποδεχτώ και να αγαπήσω ο ίδιος τον εαυτό μου αλλά τα κατάφερα και νιώθω περήφανος. Είχα βέβαια και τους γονείς μου πάντα δίπλα μου που με στηρίζουν. Με έμαθαν να είμαι ευγνώμων για τις ικανότητές μου, αντί να εστιάζομαι σε όσα δεν μπορώ να κάνω και τους ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!

Τις περισσότερες φορές…

Χρειάζεται μεγάλη δύναμη ώστε να μπορέσεις να αγνοήσεις τον οίκτο και την περιέργειά των ανθρώπων γύρω σου. Ξέρω βέβαια πως ένα τεχνητό πόδι, δεν είναι κάτι το οποίο συναντάς καθημερινά. Κάποια παιδιά, κυρίως στην παραλία, έχουν την περιέργεια γιατί είναι κάτι άγνωστο για αυτούς. Το καταλαβαίνω και πια δεν με ενοχλεί.

Η αλήθεια δεν αισθάνομαι ούτε αδυναμία, ούτε απογοήτευσή ούτε και θα παραιτηθώ από τη ζωή. Αγαπώ τη ζωή και τους ανθρώπους. Έμαθα να χαμογελώ και να βλέπω με αισιοδοξία το μέλλον. Κάνω όνειρα και πάντα θα κάνω.

Η ζωή μου σήμερα…

Τα τελευταία 8 χρόνια εργάζομαι στο Δήμο Παραλιμνίου. Είμαι στο γραφείο παραπόνων. Καθήκοντά μου είναι: να ακούω και να εξυπηρετώ τον δημότη είτε μέσω τηλεφώνου είτε προσωπικά στην όποια εξυπηρέτηση χρειάζονται από τον δήμο. Η σχέση μου με τους συναδέλφους μου είναι άριστη, είμαστε όλοι σαν μια οικογένεια. Είναι πάντα δίπλα μου και μου δίνουν μεγάλη δύναμη καθημερινά.

Τα απογεύματα πάω γυμναστήριο και τα Σαββατοκύριακα βγαίνω με τους φίλους μου. Λατρεύω το ποδόσφαιρο και γενικά τον αθλητισμό.

Δεν θα πάψω ποτέ να χαμογελώ…

Πάντα λέω στον εαυτό μου: «Δεν υπάρχει δεν μπορώ αλλά δεν θέλω». Όταν ο άνθρωπος θέλει κάτι πραγματικά, μπορεί να το καταφέρει. Είναι άδικο να αφήνουμε την αναπηρία μας να σκοτώνει τη ζωή μας. Πρέπει να παλεύουμε για μια όμορφη ζωή, γεμάτη αγάπη και ηρεμία. Να χαμογελάμε και να μην σταματάμε ποτέ να κάνουμε όνειρα. Να αγαπάμε το κάθε τι που μας έδωσε η ζωή και να μην παραπονιόμαστε για τα μικρά και ασήμαντα προβλήματα. Να κοιτάμε τον ήλιο το πρωί και να λέμε σε Εκείνον εκεί ψηλά ένα μεγάλο «Ευχαριστώ».