Διαβάστε το πιο κάτω θέμα της εφημερίδας Φιλελεύθερος και του συναδέλφου Πάμπου Βάσιλα:
«Δεν έχει σημασία ποιο είναι το όνομά μου, αλλά στο χωριό που μένει η οικογένειά μου μας ξέρουν όλοι ως την «οικογένεια του πελλού του χασικλή». Ο λόγος είναι επειδή έχω ένα γιο, ηλικίας 38 ετών, που κάνει χρήση ναρκωτικών από τα 27 του χρόνια. Έχει δηλαδή 11 χρόνια. Μένουμε σε κοινότητα των Κοκκινοχωριών και ένεκα των προβλημάτων που δημιουργούνται από την εξάρτηση του γιου μου από τα ναρκωτικά, η οικογένειά μου γίνεται συνεχώς ρεζίλι στο χωριό. Ειδικά όταν έρχεται η Αστυνομία στο σπίτι μας. Δεν έρχεται μόνο η ΥΚΑΝ για να ψάξει για ναρκωτικά όποτε έχει πληροφορίες. Έρχονται και από τη Διεύθυνση, όταν έχει υποθέσεις με κλοπές στην επαρχία ή άλλες τέτοιες υποθέσεις. Ξέρετε, αυτοί που κάνουν χρήση κάνουν συχνά βρωμοδουλειές για να βρίσκουν χρήματα να αγοράζουν τη δόση τους».
Η συνομιλία μας με τον 75χρονο οικογενειάρχη από τα Κοκκινοχώρια δεν είχε να κάνει με τη ζωή της οικογένειάς του και τα πέντε παιδιά του, ένα εκ των οποίων χρήστης σκληρών ναρκωτικών. Αυτός ο βασανισμένος άνθρωπος ήρθε κοντά μας μέσω μιας δικηγόρου, στην οποία αποτάθηκε να τον βοηθήσει να στείλει επιστολή στην Επίτροπο Διοικήσεως, κ. Μαρία Λοττίδου. Μέσω της οποίας να της ζητά να φροντίσει ώστε οι αρμόδιες κρατικές Υπηρεσίες, να μεριμνήσουν ο γιος του να εγκλειστεί υποχρεωτικά σε κάποιο εξειδικευμένο κέντρο για αποτοξίνωση από τα ναρκωτικά. «Έχω ένα παιδί άρρωστο. Δέρνει με και εμένα και τη μάνα του. Κάθε λίγο καιρό σπάζει μας τα πράγματα στο σπίτι. Φοβούμαστε όχι μόνο να του μιλήσουμε, αλλά ακόμα και να περάσουμε από δίπλα του ή να συναντηθούν τα βλέμματά μας. Εγώ σαν πατέρας του, φοβούμαι για τη ζωή του, αλλά και για την υπόλοιπη οικογένεια. «Άμα τον πιάσει η στέρηση, γίνεται παρανοϊκός, δεν ξέρει τι κάνει. Δεν ελέγχεται. Μίλησα με πολλές Υπηρεσίες. Με την ΥΚΑΝ, με το Γραφείο Ευημερίας. Όλοι μου λένε πως έχω δίκιο και κατανοούν το αίτημά μου να τον κλείσουν μέσα υποχρεωτικά για αποτοξίνωση. Πλην όμως, μου λένε, είναι 38 χρονών. Είναι ενήλικας. Και η νομοθεσία προβλέπει σε τέτοιες περιπτώσεις ότι πρέπει να υπογράψει ο ίδιος ο χρήστης. Αν δεν θέλει ο ίδιος, δεν υπάρχει δυστυχώς άλλη οδός για να οδηγηθεί σε υποχρεωτική απεξάρτηση από τα ναρκωτικά».
Έχοντας αναλύσει μέσα του το θέμα από καιρό, ο 75χρονος, πατέρας ναρκομανούς, μας πληροφορεί ότι ένεκα των προβλημάτων του ο γιος του δεν εργάζεται και είναι λήπτης δημόσιου βοηθήματος. Και συνεχίζει τον συλλογισμό του, αναφέροντας ότι στην Κύπρο, σε περιπτώσεις ψυχασθενών το Κράτος, η Αστυνομία, οι Κοινωνικές Υπηρεσίες παρεμβαίνουν όταν επιβάλλεται για να οδηγήσουν ένα τέτοιο άτομο υποχρεωτικά για νοσηλεία. Χωρίς να απαιτείται η συναίνεση ή η υπογραφή του. «Επομένως δεν αποτελεί αντίφαση ο εξαρτημένος από τις ουσίες να μην εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Αφού όλοι ξέρουμε ότι όταν έχουν στερητικά συμπτώματα ή είναι υπό την επήρεια, τούτα τα άτομα δεν έχουν τα λογικά τους. Παραφέρονται, κάνουν πράγματα που δεν θυμούνται μετά. Μπορεί ακόμα και να σκοτώσουν κάποιον χωρίς να έχουν συναίσθηση τι έκαναν. Πώς είναι δυνατό να χρειάζεται υπογραφή από τους εξαρτημένους από ουσίες για να οδηγηθούν σε υποχρεωτική απεξάρτηση», κατέληξε ο 75χρονος πατέρας στον συλλογισμό του. Μιλήσαμε αρκετή ώρα, περιγράφοντάς μας περιστατικά από τη ζωή της οικογένειας με τον τοξικομανή 38χρονο γιο, που παραπέμπουν σε σενάρια κινηματογραφικών ταινιών. Ένας 11χρονος καθημερινός Γολγοθάς που ώθησε τον 75χρονο πατέρα να αποταθεί με επιστολή προς την Επίτροπο Διοικήσεως, Μαρία Λοττίδου, ζητώντας τη βοήθειά της. Αλλά και να επιδιώξει δημοσιοποίηση του θέματος, μέσω του «Φ». «Έντεκα χρόνια ζώντας αυτό τον εφιάλτη, ξέρω πολύ καλά ότι όπως τη δική μου οικογένεια, όπως τη δική μου περίπτωση, έχει πολλές», ανέφερε ακόμη.
Επίτροπος Διοικήσεως: «Θα μελετήσω το ζήτημα»
Συνομιλώντας με την Επίτροπο Διοικήσεως, Μαρία Λοττίδου, και μεταφέροντας τα όσα μας περιέγραψε και μας είπε ο 75χρονος πατέρας τοξικομανούς, αυτή εξέφρασε ενδιαφέρον για το ζήτημα που εγείρεται. Επισημαίνοντας ότι πρώτη φορά τίθεται ενώπιόν της ένα τέτοιο ζήτημα, η κ. Λοττίδου μας ζήτησε ένα λογικό χρονικό περιθώριο, για να μελετήσει το ζήτημα. Να προσπαθήσει να πληροφορηθεί πώς διαχειρίζονται τέτοιου είδους νομικά και ανθρωπιστικά ζητήματα άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
